Αδιέξοδος

25

Οι ανάσες μου ήταν μεγάλες σε διάρκεια. Ένιωθα πως πνιγόμουν και προσπαθούσα να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να σκεφτώ καθαρά.

Μα πως μπορούσα να ήμουν τόσο αφελής; γιατι παρασύρθηκα τόσο; γιατί δεν έβαλα όρια; ή μάλλον γιατί ξεπέρασα το προσωπικά μου

όρια για εκείνον;.Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα περιπλανούνταν στον εγκέφαλο μου καθώς πήγαινα στο σπίτι μου. Δεν υπήρχε περίπτωση

να έμενα εκεί το βράδυ γιατί έστω κι αν υπήρχε μια περίπτωση να ερχόνταν εδώ θα γίνονταν χαμός και το τελευταίο που θέλω είναι

να έχω κι εγώ πρόβλημα με τους γείτονες- μα τι λεω; δεν ήρθε καν να μου εξηγήσει γιατί να το κάνει τώρα;. Ξεκλειδώνω όσο πιο γρήγορα

και Λιγότερο νευρικά μπορώ το διαμέρισμα μου. Δεν κάνω τον κόπο να πάω πουθενά αλλού πέρα από το να περπατήσω προς το τραπεζάκι

του σαλονιού να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και να κλείσω πίσω μου την πόρτα. 'Ούτε καν η κολλητή μου δεν με ακουλούθησε'

σκέφτομαι και ένα ειρωνικό γελάκι υπάρχει στο πρόσωπο μου. Ξεκλειδώνω το αυτοκίνητο μου και το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις μπω είναι

να βάλω το ράδιο στο τέρμα. Βαζω μπροστά την μίζα και αρχίζω να οδηγώ κατα άνγνωστο. Δεν ξέρω καν τι ωρα είναι και για την ακρίβια πόση ωρα περιπλανιόμουν

στους δρόμους με τον κρύο αέρα να με κάνει να συνέρχομαι. Η πρώτη στάση που έκανα ήταν σε ένα απομακρυσμένο βεζινάδικο με ένα

παλιοπωλείο πιο δίπλα. Μεγάλη εντύπωση ήταν που ήταν ανοιχτο και ακόμη μεγαλυτερη εντύπωση μου έκαν ο κυριος που το είχε.Με κατάλαβε

απο το πρώτο δέυτερο.

''Κοπελιά είσαι καλά; μου φαινεσαι χλωμή'' μου είπε και του χαμογελασα.

πριν φυγω και προπαντως ψωνίσω κατι ψιλολοιδια η ατάκα που είπε θα μου μεινει αξεχαστη

''Εχεις πληγωμένη ψυχη'' οταν τον ρώτησα τι εννοούσε με αυτο μου εξηγησε οτι κοιταξε τα ματια μου και κυρίως οτι λόγο ηλικίας μπορούσε να ψυχολογήσει τον καθένα

Και μετά από αυτή την στάση ακολούθησε κι άλλος.. κι άλλος.. κι άλλος δρόμος. Τα χέρια που είχαν ιδρώσει και τα μάτια μου είχαν πρηστεί από ότι είδα στον καθρέπτη του αυτοκινήτου

.Οταν παρατηρισα τον ουράνο είχε ενα υπεροχο κλειστο βιολετι χρωμα με λιγα αστρα πανω του. Παρκαρα το αυτοκινητο λιγο πιο περα και κατεβηκα. Εβγαλα απο την σακουλα

την μπυρα μου. Ανεβηκα στο καπο του αυτοκινητου και ξαπλωσα πισω. Το μόνο που ακουγόνταν είναι το βουητό του αερα στα αυτία μου.

Ανα γουλιά μετρουσα και ενα αστερι. Θυμαμαι τις στιγμές με την μαμα μου που μου ελεγε ως θα βγαζω σπυρακια. Το χαμογελο

αυτην την στιγμη ηταν μελαγχολικο. Ναι μεν χαρουμενο αλλα μελαγχολικο δε.Ειμαι περηφανη με τον εαυτο μου που δεν τον σκεφτηκα. Τουλαχιστον μεχρι τωρα

Ανοίγω το κινητό βάζοντας σεβαστικό και άτσαλα το pin. Χιλιάδες μηνύματα αλλά και κλησεις πετάγονται μπροστά μου άλλα τα προσπερνάω.  Απενεργοποιώ το κινητό βάζοντας το στην τσέπη και ανάβοντας ένα τσιγάρο χάνομαι στις σκέψεις μου συνεχίζοντας να πίνω την μπυρα μου και να κοιτάζω τον ουρανό