Αδιέξοδος

15

"Τι έγινε;" με ρωτα σιγανά η Ρανια για να μην καταλάβουν τίποτα οι συνάδελφοι μας.

"Ήρθα εδώ για καλο;" την ρωτάω με ένα τόνο εκνευρισμου.

"Θα μου πεις ή να σκάσω" λεει πιο δυνατά και δίνει ένα μικρό χαμόγελο για να ηρεμήσουν οι κοιυτσομπολιδες απο δίπλα.

"Αυτοί είναι έτοιμη να σφαχτουν" λέω και δείχνω διακριτικά τους 2 άνδρες από πίσω μου.

"Ερωτικό τρίγωνο γουστάρω."
Απαντά και χαχανιζει.

"Θες να είσαι το κερασάκι στην τούρτα;" ρωτάω με ένα χαμόγελο και σηκώνω το ποτήρι.

"Τώρα που το ξανασκέφτομαι λέω τους αφήσεις να χτυπηθούν. "

Λέει και γουρλωνω τα μάτια κοιτώντας την
"Τι; εχω να δω βρωμοξυλο απο το Λύκειο" λεει και απαντά ανασηκωνοντας τους ώμους.

"Τελικά παραμένεις χαζή " της απαντάω και γυρνάω στους συνεργάτες μας.

Τα επόμενα τουλάχιστον 45 το λιγότερο λεπτά με βρίσκουν να συζητάμε κάποιες πρωτοποριακές υπηρεσίες και μεθόδους δουλείας καθώς και αυξανόμενα χρηματικά. ποσοστά. 

Μερικοί από αυτούς είναι μέτοχοι με 40% τουλάχιστον κατοχή της εταιρίας και είναι επιτυχημένοι στο παγκόσμιο χρηματιστήριο.

Τα επόμενα 15 λεπτα τις ώρας με βρίσκουν να κατεβάζω από το άγχος μου το μπουφέ και κυρίως τα καναπεδακια. Δυο είναι τα προβλήματα.  Το πρώτο είναι ότι αν συνεχίσω να τρώω έτσι το φόρεμα θα σκιστει το λιγότερο σε 2. Το δεύτερο πόσες Pepsi θα χρειαστεί να πιω για να χορτασω.

"Πείνας βλέπω" ακούω μια φωνή πίσω μου.

"Όπως φαίνεται " απαντώ και σκουπισω κάποια ψυχούλα.

"Πάμε έξω να μιλήσουμε;"
Με ρωτάει και νευω

Με πιάνει από τον αγκώνα και πάμε προς την προτού σιγουρευτώ πως  μας έχει δει ο Βίκτωρ.

"Λοιπόν τι ήθελες να μου πεις Φίλιππε;"

Ρωτάω και κάθομαι σε ένα από τις πολυτελής καρέκλες του ξενοδοχείου.

"Κοίτα θέλω να μιλήσουμε για τότε. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε.

"Πίστεψε με δεν χρειάζεται. Αντιλαμβάνομαι πως είχες αισθήματα για αυτήν την κοπέλα και σε έχω συγχωρέσει. " λεω και χαμογελάω

"Λοιπόν..αμ. τότε φ.. φι..φιλοι;"
Λέει και καταλαβαίνω πως νιώθει αμήχανα.

"Φίλοι"
Λέω και σε δεύτερα νιώθω τα χέρια του στην μέση μου.

Έχει ακόμη το ίδιο άρωμα με τότε.

"Τώρα με συγχωρείς θέλω να πάω έξω να πάρω λίγο αέρα "
"Θες να έρθω μαζί σου;"
"Όχι σε ευχαριστώ" αρνούμαι ευγενικά και σπρώχνω την πόρτα να βρω έξω

Ο κρύος αέρας με χτυπάει και νιώθω το τσούξιμο στο δέρμα μου.

Κάθομαι σε ένα πεζούλι και ακουμπάω την πλάτη μου σε ένα μάρμαρο.  Αναπνέω ήσυχα και ηρεμώ απο την βαβούρα.

Αφού εχουν περάσει λίγα λεπτά σηκώνομαι και προχωράω προς το ξενοδοχείο αλλά ενα χέρι με σπρώχνει πίσω.  Βγάζω μια κραυγή αλλά ανακουφιζομαι νομίζω όταν βλέπω την μορφή του Βίκτωρ κάτω από μια λάμπα

"Πας καλά γαμωτο; τι κάνεις;"
Του φωνάζω και πιανω την καρδιά μου.

"Σας είδα" μου απαντά
"Τι;"
"Σας είδα " επαναλαμβάνει και στηρίζετε στον τοίχο.

"Τι είδες;"
Ρωτάω
"Γιατί τον αγκαλιασες;"
"Δεν σε αφορά "
"Με αφορά γαμωτο σου πες μου γιατί τον αγκαλιασες"

Μου λέει και πλησιάζει
"Δεν έχω καμία όρεξη να δίνω αναφορά σε εσένα. Δεν είσαι ούτε φίλος μου ούτε κολλητός ουτε τιπ..-"

Ξεκινάω να πω αλλά με διακόπτει καθώς τα χείλια του έρχονται αντιμέτωπα με τα δικά μου.

Ήταν παγωμένα και η γεύση από κρασί ήταν έντονη.  Ως πράξη ήταν αρκετά απλή μα ως συναίσθημα ήταν αρκετά βαρύ και αρκετό για να αναστατώθει το στομάχι μου