My Seductive Teacher (girlxgirl)

Chapter 7.2

Payne's POV

I've just arrived at school. The sun was very gloomy, subtle but beautiful. I hope my day goes by just as well as the weather.

"Maam, ang pogi naman nung naghatid sayo. Boyfriend mo?" Saad ni Mrs. Chavez. Ang co-teacher kong may pagka-mysterious ang katauhan. (Refer to Chapter 3.6)

"A-ahm. A family friend." Sagot ko. Di ko naman pwedeng sabihing fiancè ko 'yong naghatid sa'kin dahil pareho naman kaming nag-disagree sa thought na ipapakasal kami dahil pareho kaming may ibang mahal.

"Is that so?" Tugon nito. "Siya nga pala, may estudyanteng pumunta dito kanina, hinahanap ka."

Napakunot noo ako, "Estudyante? Sino?"

"Ah, hindi ko kilala eh. Basta babae, nag-iwan siya ng note sa table mo."

Saka lamang ako lumapit sa table ko at nakitang may dilaw ngang post-it notes na nakadikit sa mga folders dito. Kinuha ko iyon at binasa.

Ms. Evans,

I thought nandito kana. Pero wala ka pa pala. I just came to say goodbye. But since you're still on the way, I will just leave a note here. I don't know when will I be back but I promise I will. Take care always, Babe. I love you to the moon and back.

Ano? Aalis siya? Ba't siya aalis? San siya pupunta? Sinong kasama niya? Kelan siya babalik? Magtatagal ba siya dun? Babalik ba siya agad? Iiwan niya na ko? Anong problema? May problema nga ba?

I saw her silhouette standing by the nearby tree patiently waiting for a taxi cab. Agad ko siyang nilapit at hinawakan sa fore arm niya para maiharap siya sa 'kin.

Ngunit tila nakakabinging katahimikan ang sumalubong sa 'kin. Pa'no nangyari, to?

"Uhm, miss may kailangan ka ba?" Tanong ng dalagang napagkamalan kong si Megan.

"Ay, s-sorry. I thought you're someone I know. I must've been mistaken. Sorry sa abala." Tumango lamang siya bilang tugon at umalis na 'ko.

Nasaan na kaya si Megan? Nakaalis na kaya siya? Saan namab siya pupunta? A letter is not enough. I need explanation. I need a concrete elaboration of why she's doing this to me.

Bwisit. Napaka-unfair. I don't deserve this. I hate this feeling.

Bumalik na lang ako sa faculty at naupo sa swivel chair ko while holding and staring to the post it note na iniwan niya para sa 'kin. Ang daming tanong na tumatakbo sa isip ko pero kahit ako ay di ko masagot ang mga ito.

30 minutes na lang ay start na ang first class ko, sa klase nila Megan. But knowing na wala siya dun, nakapanghihina.

Madalas ay lagi akong excited sa first class ko dahil nakikita ko siya. Kay Megan kasi ako kumukuha ng lakas. She's my powerbank in this world full of draining situations. But now she's gone, I don't know if I can function well. Sana naging robot na lang ako.

After whole day ng class ay umuwi na ko sa condo ko. Wala namang masyadong nangyari sa araw ko bukod sa pag-alis ni Megan ng walang dahilan at 'di ako nag-lunch dahil wala akong ganang kumain. Pero 'di ba sabi naman niya sa sulat ay babalik siya? Pero kelan kaya? Mahihintay ko kaya siya? O baka pagbalik niya, huli na ang lahat? Pero bakit kahit alam kong babalik siya, ang sakit-sakit pa din? Maybe because she left me hanging, hoping, holding on. Wala man lang kahit maliit na reason. Basta na lang siya umalis. Masakit sa part ng iniwan.

I opened my TV at nanood ng 'The Vampire Diaries' sa Netflix. Season finale na ito at last episode na tong pinapanood ko. Kumuha lang ako saglit ng Piatos sa grocery cabinet at sumalampak sa couch habang nanonood. Dun na sa part ng monologue ni Elene Gilbert nung nalaman niyang patay na ang first vampire boyfriend niyang si Stefan Salvatore na nakatuluyan ng bestfriend niya at ikinasal sila.

"Death comes peace and pain is the cost of living; like love. It's how we know we're alive."

Siguro nga tama si Elena. I've never felt more alive nung wala pa si Megan sa buhay ko. Ang alam ko lang gawin noon ay mag-party. Magtrabaho. Mambabae. Gumala. Maging black sheep ng family. Pero lahat yun ginawa ko without really knowing how to live.

"This life will be good and beautiful but not without heartbreak." -Elena Gilbert

Tama na naman siya. Naalala ko tuloy 'yong sinabi ni mommy nung sumama si daddy sa kabit niya.

"Anak, masarap mabuhay. Pero hindi ka pwedeng mabuhay lang. Kailangan mong makaramdam ng kaunting sakit paminsan-minsan. Kasi ang bawat heartbreak; it's either makakapagpaganda, makakapagpatatag, makakapagpaalala sayo kung pa'no mabuhay."

Ang buhay, kalakip niyan ang sakit, masakit mabuhay lalo na 'pag pakiramdam mo pinagkakait sa'yo lahat. Tulad ko.

My dad left us. I never saw my friend Domi again, ever again. My mom died. My dad sees me as the black sheep of the family. Si lola nasa malayo, siya lang 'yong tangi kong kakampi. My girl left me. I'm engaged to someone I don't even know. What's worse, 'di ba?

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
A/N: Guys, pinilit ko lang talaga mag-update ngayon kasi baka ma-hold ng ilang months tong story. Sorry sorry talaga sa mga nag aabang. Kasalukuyan kasing may family problem. Kailangan kong mag asikaso ng mga bagay-bagay. Maglakad ng mga papeles chururut. Ganern. So sana maintindihan nyo. I love you guys, pilitin ko mag-update pag kaya ko kasi gusto ko talagang tapusin tong story na to. Goal ko kasi talaga yun. Kaso may mga problems na nag-iinterfere. Kaya hindi ko na sya nagiging priority. Sorry talaga guys.