Hij slenterde door haar straat en stond even voor haar huis stil. Snel pakte hij zijn telefoon om naar zijn camera te gaan en zichzelf in het scherm te zien. In een vlotte beweging legde hij zijn haren nog in de juiste plooi. Ookal had hij nu iets met haar, toch was hij nog steeds nerveus in haar buurt op dit soort momenten. Zijn telefoon verdween weer in zijn broekzak. Hij liet zijn handen glijden naar de bel, en drukte die kort in. Vervolgens hoorde hij het slot van de deur en zag hoe ze de deur bescheiden open deed. Ze lachtte kort toen ze hem zo zag staan. Hij had zijn spijkerjas aan, net zoals vanmorgen voordat school begon. Samen met een simpele jeans en een typische Jonas trui, die de outfit perfect afmaakte. Een blauwe trui. Een oceaan blauwe, volgens Mila. Daar hadden ze nog over gediscusieerd tijdens de les. Hij ging zenuwachtig met zijn handen door zijn haar, en daardoor wist Mila dat hij nerveus was. Ze vond het vooral wel heel schattig als hij dat deed.
'Kan ik-uh..' hij wees naar binnen. Ze knikte kort en liet de deur verder opengaan. Samen liepen ze de woonkamer binnen. Ze liet zichzelf terug zakken in de zetel op de plek waar ze al zat voordat hij was komen opdagen. Ze zag dat hij zijn spijker jas al niet meer aanhad. Die was waarschijnlijk al op de kapstok verdwenen. Ze liet haar benen een weg vinden onder de deken. Het was niet koud buiten, dat zeker niet. Maar toch vond ze het fijn om een deken bij zich te hebben. Al snel werd dat zitten alweer liggen. Het kussen aan de ene kant van de zetel ondersteunde haar hoofd. 'Heb je..heb je-uh..het koud.. anders-' Jonas zuchtte om zijn eigen gestamel en keek in haar richting. Ze schonk hem een lieve maar ook ietwat breekbare blik. Hij lachtte lief naar haar. 'Ik ga niet meer praten.' stopte hij zichzelf lachend. Hij liet zich ook naast haar in de zetel vallen. Even twijfelde hij maar liet zonder er bij na te denken zijn hand zorgzaam over haar lichaam glijden. 'Waarom vertel je me niet eens wat je nodig hebt.' stelde hij lief voor. 'Ik doe alles voor je.' vervolgde hij nog. Een traan gleed onbewust over haar wang en zonder hem aan te kijken, liet ze haar antwoord horen. 'Blijf gewoon hier.. bij mij.' ze zuchtte en veegde de volgende traan al snel van haar wang. Jonas zuchtte bezorgd en trok de deken ook over zijn boven benen. 'Kom hier..' hij liet zijn zachte stem horen, wat haar genoeg reden gaf om in zijn armen te duiken. Ze nestelde zich tegen zijn borstkas en plaatste haar hoofd half op zijn schouder. Voorzichtig nam hij haar vast. Met de deken over hun heen, zaten ze zo dicht tegen elkaar aan, als maar mogelijk was. 'Is er nog iets anders.. wat ik voor je kan doen?' zijn vraag klonk weer zacht en zonder na te denken gaf ze al antwoord. 'Naast mij wakker worden.' een zachte snik bij haar was te horen. Een lach omsloot zijn lippen. 'Hey..' Hij probeerde haar aandacht te trekken door met zijn vinger een traan weg te pikken. Haar hoofd draaide zich vanzelf in zijn richting. 'Ik zou niks liever willen.' ze glimlachte na die woorden en veegde al snel haar tranen weg. 'Niks liever..' ze stopte even en zette zich recht, maar nog steeds lagen haar benen op zijn schoot. '.. dan mij?' ze keek hem onzeker aan en beet op haar onderlip. Hij grinnikte en liet zijn hand een weg vinden naar haar wang. 'Niks liever dan jou. Wij..' hij lachtte. 'Ons.' het laatste woord verliet zijn mond. Ze grinnikte verlegen. 'Er is iets dat je moet weten..' hij zuchtte even na zijn eigen woorden. Bij zijn vrienden was het al moeilijk geweest, dus bij haar is het al helemaal.. tja. Je snapt wel wat ik bedoel. Mila haar ogen stonden vragend. Hij lachte ongemakkelijk en speelde met zijn eigen vingers. 'Ik ben nog nooit verliefd geweest..' hij keek op van zijn handen in haar ogen. 'Tot ik jou ontmoette.' hij lachtte in zichzelf. Mila lachte ook en bestudeerde elk klein detail van zijn gezicht. 'Jij bent het enigste meisje waarbij ik nooit maar dan ook nooit wist, op welke manier ik me moest gedragen.' Ze lachtte verlegen en keek naar de grond. 'Ik wist niet eens dat ik zo veel kon voelen voor.. voor een meisje.' lachtte hij ongemakkelijk. 'Je bent mijn eerste.' Ze keek op en zag een beschaamde Jonas. 'Dus.. jij hebt nog nooit..?' 'Nee, niks. Die nacht met jou, of gewoon jij in het algemeen. Je bent mijn eerste keren.' zijn stem klonk nog steeds even zacht en zorgzaam als daarnet, en het deed haar hart echt smelten. 'Jij ook mijne.' lachte ze. 'Ik zou het met niemand anders willen. Echt niet.' Jonas glimlachte na zijn eigen woorden. Het was waar. En nu had hij ze eindelijk eens uitgesproken. Hij voelde ze allang, deze gevoelens. Voor haar. En nu mocht zij het ook weten. 'Je maakt me gelukkig, Jonas van Loo.' Zijn gezicht was beland tussen haar handen, die hem dichter trokken voor een zachte kus. Ze trok zich terug en lachte verlegen. Een lach kon ze niet inhouden, toen ze zag dat Jonas zijn ogen nog gesloten waren. Ze snapte al waar hij naartoe wilde. 'Nog eentje dan.' al snel voelde hij haar lippen weer op die van hem en nadat ze weer loste, zuchtte hij. Dit was wat hij wilde.
Lachend opende hij zijn ogen, om haar mooie ogen te ontmoeten. 'Jij hoeft je nooit.. over geen enkel meisje.. zorgen te maken.' zijn hand ging door haar haren en vond een weg in haar hals. 'Ik zie toch alleen maar het mooiste meisje van allemaal staan.' ze lachte. 'Slijmbal.' Jonas liet zijn hand zakken naar haar heup. 'Het is waar. Ik heb alleen maar oog voor jou.' Mila glimlachte en vond meteen weer een weg in zijn armen. 'Of ogen. Ligt eraan hoe je het bekijkt.' zijn grapje was bedoeld naar zijn laatst uitgesproken zin. Mila kon er wel mee lachen maar vond al snel rust toen ze zijn hartklopping hoorde. Jonas merkte op dat Mila lachte. 'Wat is er?' Mila grinnikte en ging weer recht op zitten. Toen hij het eenmaal door kreeg, zuchtte hij. 'Ik heb een hartziekte.' verklaarde hij. 'Jonas.. het is oké..' lachte ze het weg. 'Nee, nee.' hij nam haar hand vast. 'Het is echt waar. Ik heb een hartziekte.' even stopte Mila met lachen en keek hem gespeeld verontwaardigd aan. 'De "jij laat mijn hart sneller slaan" ziekte.' Ze lachte na zijn woorden en verkocht hem een klap tegen zijn schouder. 'Au- mmhh-' Jonas werd abrupt onderbroken door haar lippen, die die van hem weer opzochten.
