Hij keek rond zich in de grote hal waar hij in stond. Dit is het moment. Het moment van het inschrijven. Doen, niet doen? Zijn hoofd stelde de vragen. Hij negeerde zijn hartslagen. Het kan niet. Hij zou nooit kunnen doen wat zijn hart wil. Dat had zijn vader hem geleerd. Hard zijn voor jezelf, dat moest je.
'Uw handtekening?' De vraag van de vrouw aan de balie leek hem opeens toch heel erg te overvallen. Zijn blik week af naar zijn moeder naast hem, die hem bemoedigend aankeek. Ze zag de terughoudenheid in zijn ogen.
'Komaan, Jonas.. waar wacht je op?' Jonas zijn hart klopte snel. Nee, negeren. Negeer je hart, het is niet juist & dat zal het nooit worden. Je hoofd Jonas, je hersenen. Dat heeft gelijk. Je geweten, je bewustzijn.
'Nee.' het was zijn mond uit voor hij het wist. Zijn onderbuik gevoel was toch iets anders? Dat kon toch wel?
Zijn moeder knikte. Al vanaf ver had ze dit zien aankomen. Daarvoor kende ze haar zoon te goed. Ze bedankte de vrouw en liep samen met hem de universiteit buiten.
Jonas keek naar het iets versleten hout van het bankje waar ze samen op zaten.
'Je bent slim genoeg ervoor. Dat weet je. Net zo goed als ik.' Zijn moeder likte van het ijsje die ze net voor haarzelf had gekocht. Jonas had geen behoefte eraan. Hij had er geen zin in gehad. Nog steeds niet. Wat uitzonderlijk was, want Jonas en ijsjes, was als Nienke en Fabian uit het huis Anubis. Het hoort bij elkaar. In zijn hoofd ging er op dit moment niet veel om. Zijn moeder tikte hem aan. 'Kijk.' ze wees hem erop dat een meisje naar hem stond te kijken. Hij haalde zijn schouders op en keek weg. 'Je weet toch dat ik me daar niet mee bezig hou.' Zijn moeder knikte langzaam.
'Maar het mag wel.' Knipoogde ze. Jonas grinnikte. Hij was nooit echt met meisjes bezig geweest. Nooit de behoefte aan gehad. Zijn moeder was genoeg voor hem. Sinds zijn 10de was het altijd al zo geweest.
Zijn moeder & hij. Niemand anders.
Één team. <3
