Zor Mafya

''Senden Bana Kalan''

Anılar;

Anılarımız bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyordu.daha bir kaç ay öncesinde ben kafamı dinlemek için, sana haber bile vermeden gitmiştim.

Ben öylece sahil kenarında elim cebimde gezerken sen beni bulmuştun ve '' Beyza bütün gün her yerde seni aradım'' demiştin ve bana sarılmış'tın. Bana o kadar sıkıca sarılmış'tın ki kokunu ilk orada duymuştum. Sonradan  ''Senin için o kadar endişelendim ki öleceğim sandım'' demiştin.  Bende sana kızarak ''Neden geldin?,Bana ölüm deme bilirsin bir ölümden çok seni kaybetmekten korkarım'' demiştim ağlayarak. Gözyaşlarımı silmiş'tin ve haylaz bir çocuk gibi gülümseyip bana tekrar sarılmış'tın. Kulağıma fısıldayarak ''bundan sonra hiçbir yere gitmeyeceksin. Benim senle yapacak çok işim var daha... o yüzden seni asla yalnız bırakmayacağım'' demiştin.

Birbirimize sözler vermiştik.''vazgeçmeyeceğim asla bırakmayacağım seni baran özür dilerim'' demiştim sende  kollarını açtın ve ben sana sarıldım. ne güzel yaşayan günlerdi. yaşanan demiyorum yaşayan diyorum çünkü sen öldün ve o uçurumdan atlayarak beni de peşinden sürükledin.

En önemlisi de Sözünü tutmadın!...

Cansu'ya hamile olduğumu açıkladığım zaman,''Neden bu kadar çok istiyorsun? ''demişti ben de ''Bana bir şey olursa o karanlığa geri dönecek,ama bebeğimiz onun dönmesini engelleyecek.Barana iyi gelecek.buna tüm kalbimle inanıyorum''. demiştim ama şimdi daha geçerli bir sebebim var karnımdaki bebeğin doğması için,o bana baran'dan kalan tek şey.

****

Uçurumun sonuna doğru koşmaya başladım,o yoksa bende olmayacaktım hiç var olmamışım gibi gidecektim.

Ama arkadan bir el ceketimden tutup beni çektikten sonra ellerini belime doladı.

Ne yaptıysam bırakmadı,defalarca yumruklayıp tekme atsam da bırakmadı bu benim tanıdığım birisiydi Burak'tı.

Ambulans polis ve daha fazlası,Bora,Alya... Ve Baran'ın üvey annesi ve üvey babası fatih Erginsoy. 

Hepsi yarım saat sonra buradaydı.

Arama kurtarma ekipleri Baranı denizde aramaya başlamışlardı. Baran'ın babası resmen İstanbul'un tüm dalgıçlarını buraya çağırmıştı.havada helikopterler denizde polis tekneleri,suda dalgıçlar...

bir adet de ''her şey yoluna girecek'' diyerek sırtımı sıvazlayan Burak.

Saatler geçti artık her şey yolundaymış gibi yapamıyordum.

hava kararmak üzereydi ağlama sesleri kafamı işgal etmişti bense artık ağlayamıyordum.

Ölmeyi istedim o gün,ölmüş bir ruhu tekrar öldürmek...

Hayat çok garip arkadaşlar bir kaç ay önce kavuşmak ve sarılmak istediğim insana şimdi sövüyorum.

Baranla birlikte anılarımız sahne sahne bir bir intihar ediyordu sanki o uçurumdan...

Anılar intihar eder mi?

Çocukken büyümek isterdim şimdilerde ise ölmeyi istiyorum.

Biz insanlar suya atılmış çakıl taşları gibiyiz,ağır ağır yol alıyoruz dibe doğru...

Ne ağlama sesleri,ne insan sesi, ne de denizin dalgaların, martıların. hiçbir şeyi duymak istemeyen biri kadar sağırım.

gözlerimi kapattım ağladığımı kimse görmesin diye en çokta o... Dünyanın en kötü şeyi bu sanırım.göz kapaklarım kapalıyken bile gözlerim doluyor bu tarif edilemez bir acı.