Dared [ Υπό διόρθωση ]

Κεφάλαιο 5

Μπαίνω στο σχολείο και η Λιζ έρχεται προς το μέρος μου. Φαίνεται...νευριασμένη

«Που ήσουν το Σαββατοκύριακο;» λέει σχεδόν φωνάζοντας

«Σπίτι μου.» λέω ψέματα. Σιγά,μην της ελεγα για τον Καμ,το αγόρι που δεν ξέρω καν,μα πέρασα σχεδόν δυο νύχτες μαζί του και ήταν το πρώτο μου φιλί. Ναι,σίγουρα θα το παραλείψω.

«Σε έπαιρνα τηλέφωνο και δεν απανταγες και μην σχολιάσω πως μου μίλησες στο τηλέφωνο όταν σε πήρα για να έρθεις στο πάρτυ να μου κρατήσεις τα μαλλιά.» λέει σαν εγώ να έκανα κάτι λάθος. Σοβαρά; Ήμουν πάντα εκεί για εκείνη και μια φορά απλά δεν ήμουν. Δεν εκτιμάει τίποτα κι εγώ έχω βαρεθεί αυτή την κατάσταση.

«Δεν έχεις καταλάβει τίποτα;» αναρωτιέμαι

«Να καταλάβω τι;» ρωτάει απορημένη

«Λιζ,βαρέθηκα. Βαρέθηκα να είμαι το τσιράκι σου.» το λέω επιτέλους φωναχτά.

«Η κολλητή μου είσαι.» λέει σχεδόν γελώντας. Δεν καταλαβαίνει..

«Είσαι σίγουρη γι'αυτό;» την ρωτάω. Ξέρει πως έχω δίκιο.

«Απόλυτα.» λέει κοιτάζοντας γύρω της λες και πρόκειται να μας ακούσει κάποιος.

«Οι κολλητές δεν είναι έτσι.» λέω με σιγουριά. Αυτό είναι τοξικό,δεν είμαστε φίλες απλά μου λέει τι να κάνω και το κάνω. Εγώ φταίω γι'αυτό, εγώ το άφησα να συμβαίνει μα όχι πλέον. Πάω να φύγω,κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Δεν μπορείς να φύγεις, δεν έχεις κανέναν άλλον.» λέει σκληρά λόγια και με κοιτάει σαν να είμαι κατώτερη από εκείνη.

Έχει δίκιο. Δεν έχω κανέναν άλλον. Μα επιτέλους "ξύπνησα" και κατάλαβα ότι αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Ήμουν απλά το τσιράκι της,το κορίτσι δίπλα στην Λιζ. Ήμουν η σκιά της και δεν το θέλω αυτό. Το βρέθηκα. Θέλω να είμαι η Έμμα,ο εαυτός μου ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ζω την βαρετή ζωή μου.

Μια βδομάδα μετά...

Πέρασε μια βδομάδα και 1 μέρα από τότε που έχω να δω τον Καμ. Είχα δίκιο εξαφανίστηκε. Δεν περίμενα κάτι άλλο...απλά θα ήθελα να μείνει,όμως φαντάζομαι δεν έχει σημασία τι θέλω και τι όχι,έτσι δεν είναι;
Με την Λιζ δεν μιλάω πλέον και γενικά νιώθω μόνη μου,η μαμά μου δουλεύει πολλές ώρες στο νοσοκομείο επειδή είναι νοσοκόμα και δεν την βλέπω. Ίσως γι'αυτό να νιώθω πως θα ήθελα τον Καμ.

Επιτέλους σχολάμε και βγαίνω από το σχολείο. Ακούγονται διαφορά μουρμουρητά χωρίς να ξέρω την αιτία. Μα τότε τον βλέπω. Είναι αυτός. Είναι εδώ. Ο Καμ στηριγμένος σε μια μαύρη μηχανή φορώντας το μαύρο δερμάτινο μπουφάν του. Κάτσε, τι κάνει εδώ; Όλα τα βλέμματα φυσικά είναι πάνω του,δεν σκοπεύω να πάω να του μιλήσω. Εξαφανίστηκε όπως ακριβώς περίμενα,ναι μεν εγώ του το είπα αλλά και πάλι. Δεν προσπάθησε καν να επικοινωνήσει μαζί μου την εβδομάδα που μας πέρασε. Όποτε,απλά θα πάω σπίτι μου. Πάω να τον προσπεράσω αλλά με πιάνει από το καρπό και με φέρνει απέναντι του.