No dalej, popatrz tutaj.
Na co czekasz, mój skarbie?
Ciągle stoisz tak ponuro
skąpany w czarnej farbie.Nie tęsknisz za swym domem?
Ach, za słodkim twym domem
leżą dobre wspomnienia
nazwane także złomem.Odbijasz się od ścian,
zostawiając ciemne smugi,
a woń krwi ze skruszonym tynkiem
nawiedza pamięć czas już długi.Zawiąż sznur na swej szyi,
weź się trochę przyduś.
No dalej, zrób to w końcu
i samobójstwo znowu przymuś./16.05.2018r.
CZYTASZ
Moje drzewko owocowe
Poetrynieznane, poznane, pokochane, wyrzucone, wspominane, (nie)zapomniane