Inakala ko nang mahirap ang maging isang tagapagmana, at ang panghawakan ang mga negosyo ng pamilya. Inakala ko ring magiging madali ang buhay eskwela ko dahil hindi ako pinagtutuunan ng pansin ng iba. Pero hindi ko inakala na magbabago ako, na magk...
"M-Mrs. Santos," nauutal na sabi ng nasa gitna. Nanginginig sila at takot na takot na tumingin kay Mama.
Matayog ang tindig ni Mama at sintigas ng bato ang ekspresyon ng mukha. Perpektong-perpekto para maging principal. Iniisip ko kung paano kung ako na ang principal? Ganiyan rin kaya kalaki ang takot sa'kin ng mga estudyante? O pagtatawanan lang nila ako?
"The three of you are expelled. You are now prohibited to go here tomorrow. That's what you get for disrespecting the future owner of this school," mariing saad ni Mama. Sinamaa niya ng tingin ang tatlo bago lumipat ang tingin sa'kin at lumambot ang kaniyang ekspresyon. Binigyan niya ng isang pasadang tingin ang estado ko at umiling-iling.
Hinaltak niya ang palapulsuhan ko at umalis na kami sa cafeteriang puno ng mga gulat na gulat na mga estudyante, "Let's go home and get you cleaned up."
Mangiyak-ngiyak ako habang papunta kami sa kotse. Hanggang sa makarating kami sa bahay ay malungkot pa rin ako. Hindi ako makapaniwala na may mga taong ganoon karahas. At bubugbugin na agad ako dahil sa isang maliit na bagay.
Kinuha ni Mama ang first aid kit sa isang drawer sa sala pagkatapos ay maingat niyang dinampian ng cotton balls ang mga sugat ko. Mahina akong napapadaing sa tuwing lumalapat ang mahapding betadine sa balat ko pero ginagawa ko ang aking makakaya para hindi umiyak muli.
"Maligo ka na, kakain na rin tayo maya-maya," utos ni Mama habang inililigpit niya ang mga gamit na cotton balls. Tinitigan ko muna ang mga sugat kong may bandage na bago umakyat sa kwarto ko para maligo.
Simpleng pyjamas lang at sando ang suot ko nang bumaba ako sa dining area. Nadatnan ko si Mama na naghahain na ng ulam kasama ang mga kasambahay. Nilingon niya ako at nginitian, "Kain na, anak."
Umupo si Mama at sumunod naman ako. Menudo ang ulam, kaya pawang nalimutan ko ang nangyari kanina at biglang naramdaman ang gutom.
"Why were you letting yourself be bullied, honey?" Biglang tanong ni Mama.
Bakit nga ba?
Inubos ko muna ang nginunguya kong laman bago sumagot, "Hindi ko rin po alam. Maybe they think I'm too ugly and underdressed for this school."
Bumuntong-hininga siya't umiling-iling, "Honey, you are not ugly. Maybe you're underdressed but never ugly. I hink you should start letting people see how sexy my baby-dearest really is." She smiled at me. And for the first time, I really thought I should take her advice.
We continued eating silently, when I finished I was supposed to walk up the stairs when she called me.
"Get dressed properly tomorrow. I will introduce you at school properly."
----
Kinabukasan, maaga akong nagising para magkaroon ako ng maraming oras para mag-ayos ng sarili. Nagsuot ako ng unipormeng sakto sa'kin, kinulot ko rin ang dulo ng buhok ko at inayos ang bangs ko. Nagsuot rin ako ng kaunting alahas para masabing anak talaga ako ni Mama. Sinubukan ko rin maglagay ng powder foundation, lip tint, at mascara. Naglagay rin ako ng silver contact lens para ma-enhance. Pinalitan ko ang bag na suot ko, imbes na lumang jansport ay kinuha ko ang regalong Louis Vuitton back pack ni Mama sa'kin noong huling kaarawan ko. Nag-heels na rin ako para halata talaga.
Hngg, ayos na siguro 'to.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
The travel to the school was silent, well except for Mama, may kausap siya sa telepono. Sa tingin ko isang school official ang kausap niya. Parang inuutusan niya itong papuntahin ang mga estudyante sa Auditorium.
Nang makarating kami sa eskwelahan, mukhang deserted ang mga hallway. Parang nasa Auditorium na lahat ng estudyante. Doon na kami dumiretso.
Nadatnan namin doon ang emcee na may sinasabi sa audience. Nang makita niya kami nataranta siya at nagmamadaling magsalita sa mikropono.
"And here comes the main reason of this urgent meeting. I introduce our school principal, Mrs. Ramos with the future owner and principal, her daughter, Miss Mayve Santos," said the emcee and made way for us when we climbed the stage.
Nahihiya akong maglakad dito. Punong-puno ang mga upuan sa auditorium at halos lahat sila nakapokus sa'min.
Tumapat si Mama sa mikroponong may stand at tumabi naman ako. Saan pa ba ako pupunta, 'di ba?
"I have called all of you here for one reason. This girl right here," itinuro ako ni Mama,"the girl that three firls bullied yesterday, is indeed my daughter. What those three did was uncalled for and unnecessary. Bullying one just because of her outfit is a, sorry for the word, very dumb move. Especially when you don't know who you're bullying. I want to teach each and every one of you that bullying is not something worth to spend time. I make no favoritisms, I could do this to any other student here. I strongly dislike bullying and abuse, so I stand here to make a difference. Mark my words, students, if I hear another case of bullying, you will know what I will do."
-----
EDITOR'S NOTE: Sorry if my revision takes a long time, it's just that, this isn't my priority so I take my time. Anyways, an edited chapter for you guys! I published my poetry book (PLUG) Check it out! This is my account---> zavieda
