Μεθυστικό σαν πάθος

Κεφάλαιο 7: Ζήλεια

Ο Pedro έμεινε έκπληκτος να κοιτάζει την πανέμορφη γυναίκα που στεκόταν μπροστά του κοιτώντας τον με την ίδια έκπληξη που την κοιτούσε κι αυτός. Χριστέ μου... Αποκλείεται να έβλεπε οφθαλμαπάτη... Μπροστά του στεκόταν η μόνη γυναίκα που αγάπησε ποτέ στη ζωή του...

-Alicia... είπε κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος της για να την πλησιάσει.

-Pe... Pedro???? την άκουσε να λέει έκπληκτη.

-Eres tu... Mi amor... της είπε νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει δυνατά από πόθο κι έρωτα. (Εσύ είσαι... Αγάπη μου...)

Και, χωρίς να περιμένει απάντηση, άπλωσε το τρεμάμενο χέρι του και ακούμπησε απαλά το τρυφερό μάγουλο και τα σαρκώδη χείλη. Μια αίσθηση βελούδου έφτασε από τα ακροδάκτυλα στην καρδιά και το μυαλό του. Η ίδια αίσθηση βελούδου που ένιωθε μέχρι πριν από πέντε χρόνια.

Η Alicia, με τη σειρά της, ένιωσε ένα μούδιασμα να απλώνεται στο κορμί της. Το πράσινο βλέμμα που κάρφωνε τα γαλανά μάτια της, τα ακροδάκτυλά του που την άγγιζαν τρυφερά στο μάγουλο ήταν αρκετά για να την γυρίσουν πέντε χρόνια πίσω. Όταν αυτός ο άντρας της ψιθύριζε στο αυτί πόσο την αγαπούσε, πόσο την ήθελε... Όταν ο ίδιος άντρας της ζήτησε να σκοτώσει το αγέννητο παιδί της...

Ένιωσε τη λογική να την επισκέπτεται. Ήταν πλέον παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο που την λάτρευε και που θα έκανε τα πάντα για εκείνην. Είχε ένα παιδί μαζί του. Δεν μπορούσε κι ούτε ήθελε να αφήσει αυτόν που την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο να την αγγίξει ξανά. Έκανε ένα βήμα πίσω, δημιουργώντας μια απόσταση ανάμεσά τους, και τον κάρφωσε με το βλέμμα της. Ένα βλέμμα ψυχρό που δε θύμιζε σε τίποτα την γλυκιά Alicia.

-Perdon, senor... (Συγγνώμη, κύριε...) Με μπερδέψατε με άλλη... του είπε ψυχρά.

Τα μάτια του Pedro πετάρισαν λες και δέχτηκε σφαίρα. Δεν μπορεί να έκανε λάθος. Το κορμί του, που σκίρτησε μόλις την αντίκρισε, και η καρδιά του, που εδώ και λίγα λεπτά κόντευε να βγει έξω από το στήθος του, δε θα έκαναν ποτέ λάθος. Θα την αναγνώριζε ακόμα κι αν περνούσαν είκοσι χρόνια... Αυτό το σφριγηλό κορμί που του είχε παραδοθεί αμέτρητες φορές, αυτά τα όμορφα γαλάζια μάτια, τα ξανθά μακριά μαλλιά, τα σαρκώδη χείλη με την χαρακτηριστική μικρή ελίτσα που τα στόλιζε, είχαν χαρακτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του. Δε θα μπορούσε να την ξεχάσει όσα χρόνια κι αν περνούσαν...

-Δε θα σε μπέρδευα ποτέ με άλλην... Θα σε αναγνώριζε ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, mi amor...