Μεθυστικό σαν πάθος

Κεφάλαιο 12: Κάτι από παλιά

Ο Pedro έμεινε σαν στήλη άλατος να κοιτάει τη γυναίκα που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε ακούσει. Ο γιος της Alicia  δεν ήταν δικός του γιος;;; Τότε, ποιος ήταν ο πατέρας;;; Μήπως η Alicia, ταυτόχρονα με εκείνον, διατηρούσε σχέση και με έναν άλλον άντρα;;; Το βλέμμα του σκλήρυνε απότομα και τα χείλη του έγιναν μια ευθεία γραμμή. Πλησίασε την κοπέλα κι έσφιξε τα χέρια του γύρω από τα μπράτσα της.

-Τι είπες;;; την ρώτησε μέσα από τα δόντια του.

-Αυτό που άκουσες... Ο Antonio δεν είναι γιος σου αλλά ούτε και δικός μου... Είναι ο μικρός μου αδερφός...

Γέλασε ειρωνικά κάνοντας μερικά βήματα πίσω. Πώς ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο;;; Αυτός ο μικρός ήταν ολόιδιος εκείνη... Ίδια μάτια, ίδια χείλη, ίδιο χρώμα μαλλιών... Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν γιος της κι όχι αδερφός της όπως ισχυριζόταν... Πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. Η Alicia του έλεγε ψέματα για να τον απομακρύνει... Ήταν βέβαιος...

-Με δουλεύεις, έτσι;;; Αυτό το παιδί είναι ολόιδιο εσύ!!! Έχει ακριβώς το ίδιο χρώμα μαλλιών με σένα, τα ίδια μάτια με σένα, τα ίδια χείλη, το ίδιο λευκό δέρμα!!! Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι ότι είναι αδερφός σου όταν είναι πιστό αντίγραφό σου;;;; την ρώτησε θυμωμένος.

-Αδερφός μου είναι, Pedro...Λογικό να μου μοιάζει... Τα αδέρφια μοιάζουν μεταξύ τους, ξέρεις... απάντησε ήρεμα η κοπέλα.

-Και γιατί σε φωνάζει μαμά τότε;;; ρώτησε ξανά ο Pedro νιώθοντας τον θυμό του να θεριεύει.

-Τον μεγάλωσα, Pedro! Από 7 μηνών, εγώ είμαι μαζί του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο! Όταν είπε τις πρώτες του λέξεις, εγώ τον άκουσα πρώτη! Όταν έκανε τα πρώτα του βήματα, εγώ καρδιοχτυπούσα μην τυχόν και παραπατήσει! Όταν με φώναξε για πρώτη φορά "μαμά", απλά το δέχτηκα, γιατί πολύ απλά, ο αδερφός μου δε θα γνώριζε ποτέ τη μητέρα μας!! του πέταξε θυμωμένη.

-Σοβαρά τώρα, περιμένεις να πιστέψω ότι είναι αδερφός σου;;; Ενώ σου μοιάζει τόσο πολύ;;; Ενώ σε αποκαλεί μαμά;;;

-Δε με νοιάζει τι θα πιστέψεις, Pedro... Αυτή είναι η αλήθεια κι άμα σ' αρέσει! Και, τώρα, με συγχωρείς... Ο άντρας μου με περιμένει! του απάντησε εκείνη και, κάνοντας μεταβολή, ετοιμάστηκε να φύγει.

Δεν πρόλαβε να κάνει βήμα. Ο Pedro, με κινήσεις αιλουροειδούς, βρέθηκε στο λεπτό κοντά της, φράζοντάς της τον δρόμο. Το αμέσως επόμενο λεπτό, ένιωσε τα χέρια του να σφίγγουν με δύναμη τα μπράτσα της και να την κολλούν με φόρα πάνω στον τοίχο. Ακριβώς δίπλα από την κλειστή πόρτα. Σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε ενώ, ταυτόχρονα, προσπαθούσε να ξεφύγει από τη λαβή του που την έσφιγγε σαν μέγγενη. Το δικό του βλέμμα, σκληρό κι άγριο, συνάντησε το δικό της. Τα χείλη του μια βλοσυρή γραμμή και τα μάτια του ίδια με φουρτουνιασμένη κι αγριεμένη θάλασσα.