Terwijl buiten de storm verder raasde, schreef ze de brief. Letters vormden woorden. En woorden vormden zinnen. Het zou een lange brief worden. Ze had dan ook een heel langverhaal te vertellen. Haar haren waren inmiddels niet meer kletsnat maar haar wangen bleven nat door de tranen. De jaren opgekropt verdriet kwamen naar buiten. Het was alsof ze liters traanvocht te veel had. Nochtans had ze die dag niet veel gedronken of gegeten. Ze kreeg niets door haar keel, wetend wat haar te wachten stond. Ze had de drastische beslissing na veel twijfelen genomen.
De gebeurtenis van vandaag had haar over de rand getrokken. Ze waren gewoon te ver gegaan. De blauwe plekken konden niet meer, net zoals de vele scheldwoorden. Maar ze wist dat er snel een einde aan zou komen. Misschien morgen, misschien pas deze week. Niemand zou haar kunnen tegenhouden. Het was haar beslissing en daar zou ze bij blijven.
JE LEEST
Eenzaam verdriet
Kısa HikayeHaar lichaam stond vol blauwe plekken. De duizenden vragen dwaalden in haar hoofd maar nergens kreeg ze een antwoord op. Nog nooit had ze erover gepraat. Maar ooit zal de waarheid aan het licht komen.
