De zon kwam langzaam op en kleurde de lucht in verschillende kleuren. Het was een mooie ochtend waardoor het haar een beetje troostte. Het was alsof God haar dit geschenk gaf om te tonen dat het wel goed zou komen. Ze glimlachte pijnlijk bij die gedachte. Nooit zal er iemand van haar houden. Dat had ze de afgelopen jaren wel geleerd. Toch bleef ze ergens die hoop houden maar hij was erg klein. De blauwe plekken bewezen dit wel. Als je van iemand hield, deed je dit niet. Zoveel was zeker.
Ze kwam aan bij het bos. Ze bewandelde het paadje die haar dieper het bos inleidde. De vogels verwelkomden haar met hun ochtendlied. Ze wou zo graag een vogel zijn. Dan zou ze zich nergens zorgen over moeten maken en zou ze weg kunnen vliegen wanneer ze maar wou. Dan was ze vrij en kon ze vliegen over de toppen van de bomen om dan een duikvlucht naar benden te maken. Het leek haar geweldig.
JE LEEST
Eenzaam verdriet
Short StoryHaar lichaam stond vol blauwe plekken. De duizenden vragen dwaalden in haar hoofd maar nergens kreeg ze een antwoord op. Nog nooit had ze erover gepraat. Maar ooit zal de waarheid aan het licht komen.
