Eenzaam verdriet

XIII

Hallo,

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, dus begin ik maar met dit. Ik heb dit woord al zo vaak gezegd. Het heeft haast geen betekenis meer. Er zit geen warmte meer in mijn stem, geen glinstering in mijn ogen, geen lach meer om mijn mond. Nee, dat is allang verleden tijd. En dat is allemaal jullie schuld.

Ik kon het niet meer aan. Misschien lachen jullie me uit, misschien gaan jullie wel kapot maar het kan me niets meer schelen. Als je dit leest, ben ik er toch niet meer. Misschien was dit de verkeerde oplossing maar het was de enigste die ik zag. Niemand zag mij staan. De afgelopen twee jaar leek het wel alsof ik onzichtbaar was. Nou ja, behalve voor jullie dan. Ik zat alleen maar in de weg. De blauwe plekken deden pijn maar jullie woorden raakten mij het meest. Ze braken me af, stukje voor stukje, totdat ik helemaal kapot was. Ik was gebroken; mentaal was ik niet meer te lijmen en fysiek zou je altijd de littekens zien. De blauwe plekken zouden na verloop van tijd wel weggaan maar de nachtmerries zouden blijven. Geen nacht had ik rust. Ze bleven maar komen. Waarom? Wat had ik verkeerd gedaan? Ik ben jullie bloedeigen kind, een mens van vlees en bloed dat ook gevoelens heeft. Maar blijkbaar waren jullie dat vergeten. Jullie sloegen me, schopten me iedere dag. Ik mocht van geluk spreken als ik een dag geen slagen kreeg. Alleen werden deze dagen zeldzamer en zeldzamer. Dag in, dag uit, heb ik me door deze hel gesleept. Ik had letterlijk niemand. Op school was ik altijd het buitenbeentje. Nooit werd ik geaccepteerd. De laatste die nog had, hebben jullie weggedaan. Jullie stopten mijn beste, en enigste, vriend in een asiel alleen maar om mij te kwetsen. Jullie wisten dat ik er kapot van ging zijn. Het ergste was nog dat jullie er neet eens een reden voor hadden. Jullie zagen het allemaal niet meer zitten.

Het begon met de dood van Emma. Ik was er kapot van. Ook jullie konden het verlies van een dochter moeilijk verwerken. Maar pap, moest je me daarom slaan? Was het daarom dat je iedere dag dronken thuiskwam? Was dat de beste oplossing? Ik zal je het antwoord verklappen: ee, het was super dom van je. Je verliest hierdoor je andere dochter. En mam, waar was jij? Waarom keek je alleen maar toe? Was je bang of vond je het normaal? Was ik het niet waard? Jullie verdienden het niet eens om kinderen te hebben. Jullie hebben me kapot gemaakt. Zo kapot, dat ik dit als enigste oplossing zag. 

Ik hoop dat ik nu een beter leven zal hebben, dat ik bij Emma zal zijn. Ik hoop dat ik zal herrijzen in een vogel. Dan ben ik een met de natuur, ben ik vrij en kan ik boven de boomtoppen scheren om daarna een duikvlucht naar beneden te maken. Misschien bestaat er wel iemand die dit hoort en mijn wens werkelijkheid zal laten worden. 

Liefs,

Ella