Na een paar minuten kwam ze aan bij de rivier. Ze ademde de boslucht diep in. Het was haar laatste keer dat ze dit kon doen. Ze bekeek het landschap nog even goed. Het heldere water kabbelde rustig terwijl de bomen geruststellend ruisten. De dauwdruppels lagen nog op de bladeren van sommige bomen. Alles lag er zo vredig bij.
Ze zette de rugzak naast haar neer en haalde het zakmes eruit. Ze bekeek hem goed. Het was een oud zakmes dat ze uit de werkplaats van haar vader had gestolen. Niet dat het haar veel kon schelen. Nog even keek ze rond. Ze kon niet meer terug. Ze wilde dit. Ze wilde het hier en nu doen, op haar lievelingsplek in de vroege ochtend.
Langzaam bracht ze het mes naar haar pols. Nog even korte pijn en dan is het voorbij, dacht ze. Een vogel landde voor haar neus en keek haar nieuwsgierig aan.
"Sorry, vogeltje. Ik kan het niet meer aan. Als ik dit doe zal alles beter zijn"
JE LEEST
Eenzaam verdriet
Kısa HikayeHaar lichaam stond vol blauwe plekken. De duizenden vragen dwaalden in haar hoofd maar nergens kreeg ze een antwoord op. Nog nooit had ze erover gepraat. Maar ooit zal de waarheid aan het licht komen.
