Ze stond op. Het was tijd. Tijd om terug te keren naar de realiteit, de harde wereld. De tranen stroomden weer over haar wangen wanneer ze eraan dacht. Snikkend trok ze de kap van haar zwarte regenjas over haar hoofd en verborg haar handen in de zakken. De rugzak had ze al over haar schouder gezwaaid. Slenterend begon ze de lange weg terug.
De terugtocht leek vele malen langer te duren dan dat ze er normaal gesproken over deed. De donkergrauwe lucht begon te druppelen. En niet veel later huilde het weer met haar mee. De regen stroomde met bakken uit de lucht. De wind waaide harder dan voorheen. Een felle lichtflits gevolgd door een luide donderslag liet haar opschrikken uit haar gedachten. Ze wou haar pas versnellen maar iets hield haar tegen. Ze wou niet sneller terug. Hoe langer ze erover deed, hoe beter. Ze kon het nog niet aan. Ze was er niet klaar voor. Maar ze moest terug, of ze dat nou wilde of niet.
JE LEEST
Eenzaam verdriet
Short StoryHaar lichaam stond vol blauwe plekken. De duizenden vragen dwaalden in haar hoofd maar nergens kreeg ze een antwoord op. Nog nooit had ze erover gepraat. Maar ooit zal de waarheid aan het licht komen.
