Ze schrok wakker van de donder, het gehuil van de wind en het hevige getik van de regen op het raam. Het was alsof er buiten een oorlog bezig was maar in feite was het onweer opnieuw begonnen. De wekker gaf aan dat het twintig over vijf was. Voor haar gevoel lag ze urenlang wakker door het lawaai buiten. Langzaam begon het weer op te klaren. De eerste zonnestralen schenen door het raam naar binnen. Ze bedacht zich geen moment en griste de rugzak vanonder het bed vandaan. Gisteren had ze hem weer zorgvuldig opgeborgen zodat haar ouders dit niet te weten zouden komen. Ze ritste hem open en controleerde alle spullen zorgvuldig: een zaklamp, een fleecedeken, een warme trui, een pak koekjes die nog net niet overtijd waren, een drinkbus met water en een zakmes. Alles zat er nog in. Nu nog enkel haar gsm, oortjes en natuurlijk de brief. Dat laatste mocht ze zeker niet vergeten.
Ze deed haar regenjas terug aan. Hij was nog wat vochtig van gisteren maar het boeide haar niet. Voorzichtig opende ze de deur. Aan het gesnurk te horen sliepen haar ouders nog. Gelukkig, dacht ze bij zichzelf. Het was nog maar half zeven en het was weekend. Ze sloop naar beneden om via de achterdeur voorgoed te verdwijnen van deze plek. Eenmaal dat ze het hek had overgeklommen keek ze nog een keer om. Het huis lag er vredig bij. Ze nam afscheid van de plek en vervolgde haar pad.
JE LEEST
Eenzaam verdriet
القصة القصيرةHaar lichaam stond vol blauwe plekken. De duizenden vragen dwaalden in haar hoofd maar nergens kreeg ze een antwoord op. Nog nooit had ze erover gepraat. Maar ooit zal de waarheid aan het licht komen.
