Ποτέ πιο Μόνοι

[2] Αντίο

Ξυπνάω με πυροτεχνήματα στο στομάχι μου. Αν και υποφέρω από την αγωνία δυο μέρες τώρα, τα κατάφερα και ξεκουράστηκα τη νύχτα. Συνήθως κοιμάμαι δύσκολα. Χρειάζομαι χάπια για να με πάρει ο ύπνος, κι αν ξυπνήσω οποιαδήποτε στιγμή, έπειτα δυσκολεύομαι να κοιμηθώ ξανά. Αλλά τώρα τα κατάφερα. Τις κοιμήθηκα τις απαραίτητες οκτώ ώρες μου.

Σηκώνομαι όρθια και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να κοιτάξω τις αποσκευές μου και τα εισιτήρια του τραίνου. Είναι όλα εντάξει, όπως τα άφησα εχθές το βράδυ. Όλα έτοιμα για το Βουκουρέστι. 

Μέσα από την ιστορία που έχω διαβάσει, έχω μάθει πολλά για την Ρουμανία. Αν και υπήρξε αξιόλογη δύναμη ανά τους αιώνες, τώρα έχει πια ερημωθεί. Δεν κατοικείται, όμως διαθέτει μια μεγάλη στρατιωτική βάση· αυτήν του Βουκουρεστίου. Η πρωτεύουσά της έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο μέρος της σε μια πόλη φάντασμα, που όσα κτήριά της έχουν επιβιώσει από την άτεγκτη οργή της φύσης έχουν πια μετατραπεί σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Ξέρω πως οι κοιτώνες στεγάζονται σ' ένα παλιό ξενοδοχείο στα προάστια της εγκαταλελειμμένης πρωτεύουσας, κι ότι η πλειονότητα των βοηθητικών κτηρίων και των εκπαιδευτικών μονάδων είναι κρυμμένα, για λόγους ασφαλείας, στο εσωτερικό του δάσους που περιορίζει, όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, την πάλαι ποτέ ακμάζουσα πόλη του Βουκουρεστίου. 

Δεν με πειράζει που μ' έστειλαν σε μια από τις περισσότερο απομονωμένες περιοχές του Βορρά. Άλλωστε δεν πηγαίνω εκεί για να εξασκήσω τις κοινωνικές μου ικανότητες. Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι να απασχολήσω το μυαλό μου για να ξεφύγω απ' τις σκέψεις που με αποτραβούν από την υπόλοιπη κοινωνία και με κατευθύνουν ολοταχώς προς την απομόνωση. Αν και δεν μου αρέσει που αφήνω αυτούς τους δύο φίλους που έχω, η απομάκρυνση της αδερφής μου και η αδιάκοπη πίεση που δέχομαι από τον Κρίστιαν είναι αρκετές για να με κάνουν να θέλω να εξαφανιστώ.

Μπαίνω στο μπάνιο κι αφήνω καυτό νερό να μουλιάσει το δέρμα και τα μαλλιά μου, γιατί έχω μπροστά μου ταξίδι δώδεκα ωρών. Σε δυο ώρες θα πάρω το τραίνο από την Αθήνα και θα κατέβω στη Θεσσαλονίκη, για να επιβιβαστώ από κει στην αμαξοστοιχία που θα με πάει στο Βουκουρέστι. Στον σταθμό του τραίνου οι υπόλοιποι νεοσύλλεκτοι κι εγώ θα υποστούμε κάποιου είδους διαλογή από τους ανωτέρους μας στο στρατόπεδο, οι οποίοι, αν αποφασίσουν ότι τους κάνουμε, θα μας φορτώσουν στα φορτηγά τους και θα μας μεταφέρουν στη βάση.