Ποτέ πιο Μόνοι

[7] Υπάρχει κάποιος

Αν και μου πήρε κάμποσο να το καταλάβω, δεδομένου ότι από μικρή έχω μάθει ν' ακούω και να δέχομαι κάθε γλώσσα που μιλιέται στον Βορρά, κατέληξα επιτέλους στο τι είναι αυτό που με μαγεύει τόσο στον Σαμψών: μιλάει ελληνικά. Καθαρά ελληνικά. Χωρίς τις ηλίθιες προσθήκες της αγγλικής, της γερμανικής, της γαλλικής και της μανδαρίνικης που απομυζούν την εκάστοτε γλώσσα ολοκληρωτικά από την μοναδική αρμονία της.

Μου μίλησε στ' αγγλικά εχθές το απόγευμα. Και, εκτός του ότι πριν το αντιληφθώ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ακουγόταν παράξενα, του απάντησα κι εγώ στην ίδια γλώσσα. Κι αυτό τον έκανε να χαμογελάσει, κι έπειτα μίλησε στα γαλλικά και του απάντησα κι εγώ ομοίως. Κι έπειτα στα γερμανικά και τρελάθηκα. Τα λατρεύω τα γερμανικά! Κι έβλεπα το χαμόγελό του να πλαταίνει με την κάθε φράση του, που ανά δύο άλλαζε τακτικά και την γλώσσα που χρησιμοποιούσε, και παρατηρούσα τα ολόλευκα ίσια δόντια του με τους κυνόδοντες που ξεχωρίζουν αισθητά από τα υπόλοιπα, και το σχήμα των χειλιών του που γλυκαίνει όταν χαμογελάει.

Ήταν απλώς ένα χαζό παιχνίδι που δοκιμάσαμε όσο περιμέναμε τους υπόλοιπους εκπαιδευόμενους να ολοκληρώσουν τις ασκήσεις τους στο χώμα, όμως εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πραγματικά ευτυχισμένη. Βρήκα άλλον ένα σαν κι εμένα, που αγαπάει τις γλώσσες και γι' αυτό τις προτιμά ανεξάρτητες τη μιαν από την άλλη, και που τις μιλάει όλες άπταιστα, χρησιμοποιώντας ωστόσο ως επί το πλείστον τα ελληνικά.

Όμως αυτό δεν ησύχασε την καρδιά μου· ίσα ίσα, την αγρίεψε, κι έφερε μαζί με το ταχύ μου καρδιοχτύπι κι άλλον θυμό, κι άλλες τύψεις, κι άλλες ενοχές για τον Κρίστιαν. Αλλά αυτά τα σκέφτομαι τώρα. Όταν είμαι μαζί με τον Σαμψών δεν υπάρχει Κρίστιαν, τουλάχιστον όχι ασυνείδητα. Γιατί καμιά φορά φέρνω την μνήμη του στην επιφάνεια, για να θυμίσω στον εαυτό μου πως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, πως δεν θα ανέπτυσσα συναισθήματα για κάποιον ενώ σχετίζομαι στενά με κάποιον άλλο. Όμως ο τρόπος που αισθάνομαι όταν συζητώ με τον Σαμψών, το πόσο ελεύθερη κι ανάλαφρη νιώθω, πόσο δυνατή, σαν να μου δίνει τα δικά του φτερά για να πετάξω, είναι κάτι που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Και είμαι βέβαιη πως, ό,τι κι αν μου προσφέρει κάποιος άλλος, δεν θα συγκρίνεται με τίποτα μ' αυτά τα λίγα κι εντελώς αφηρημένα που μου έχει δώσει εκείνος ως τώρα, κι ας μην καταλαβαίνει πως κρατάει στα χέρια του τα δεσμά που μου έλυσε από μόνος του.

Τελειώνω τα κοτσίδια μου όπως όπως, και με κυριεύει πανικός όταν σκέφτομαι πως σ' έναν μήνα θα μας διώξουν όλους για τα Χριστούγεννα. Θα έχουμε μιάμιση εβδομάδα στο σπίτι, κι εγώ δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Το μόνο που με σπρώχνει προς τα 'κει είναι ότι θα δω επιτέλους την Ήβη. Θα μπορέσω να της μιλήσω για τον Σαμψών, ίσως είναι σε θέση να με βοηθήσει.