Ποτέ πιο Μόνοι

[31] Άπειρο

Το σώμα μου μαλακώνει, η καρδιά μου ηρεμεί. Δεν παίρνω τα μάτια μου από την ανακοίνωση μέχρι να σιγουρευτώ πως δεν μου παίζει παιχνίδια η κούραση ή η αγωνία μου. Κι έπειτα οι παλμοί μου αρχίζουν να αυξάνονται ξανά, ο ρυθμός τους τρελαίνεται. Κάνω δυο μικρά βήματα πίσω και ξεκινάω να απομακρύνομαι, με τα χέρια μου να τρέμουν και τον άρρυθμο σφυγμό μου να σφυροκοπάει στα μηνίγγια μου. Σπρώχνω μερικούς από τους στρατιώτες που στριμώχνονται για να μπορέσουν να διακρίνουν τις λέξεις στο χαρτί και νιώθω ότι μπορώ να ανασάνω ξανά όταν ξεφεύγω απ' αυτόν τον ασφυκτικό συνωστισμό.

Κοιτάω γύρω μου κι ανακουφίζομαι όταν δεν βλέπω τον Σάββα. Θα δουλεύει σε κάποιο από τα χωράφια με τους νεοσύλλεκτους της μονάδας. Όσο τους σκέφτομαι, νιώθω τυχερή. Δεν υπήρχαν χρήματα για ρεβεγιόν φέτος, οι άδειες ήταν μικρότερες λόγω της μεγάλης ανάγκης για άμεση παρέμβαση στο στρατόπεδο... Ο Βορράς δεν τα πάει καλά. Σύντομα θα μας στείλουν όλους στο πεδίο, είτε είμαστε καλά εκπαιδευμένοι είτε όχι.

Κατευθύνομαι προς τον διάδρομο με τα έδρανα και αρχίζω λίγο να ησυχάζω. Νιώθω τα μάγουλά μου να κρυώνουν, δεν είναι ξαναμμένα πια. Το καρδιοχτύπι μου ηρεμεί όταν κάθομαι, το μυαλό μου σταματάει να τρέχει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως η επόμενη ομάδα που θα φύγει για το πεδίο είναι αυτή του Σαμψών, όμως αυτό, αυτό τώρα μπορεί και να...

«Άκουσα πως κάποιας της αρέσουν οι ανατολικοί πολιτισμοί».

Ο ήχος της φωνής του Σαμψών με πονάει. Είχα τόσο καιρό να τον ακούσω... Από τον Οκτώβρη. Και είναι σχεδόν Μάρτης τώρα. Σηκώνω το βλέμμα μου και τον βλέπω γερμένο στον τοίχο που χωρίζει το έδρανο όπου κάθομαι από το διπλανό, με τον ώμο του να στηρίζεται στα σκονισμένα τούβλα, τα χέρια του πλεγμένα μπροστά στο στέρνο κι εκείνο το αθάνατο μυστήριο χαμόγελο στα χείλια του. Η χαρά των ματιών μου. Η όψη του με πονάει ακόμη περισσότερο. Σαν να θυμάμαι πως είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει, αλλά να ξεχνάω το πόσο τον θαυμάζω μέχρι να τον δω ξανά. Και είναι ακόμη πανέμορφος, περισσότερο απ' όσο θυμόμουν, κι ας δείχνει κουρασμένος, καταπονημένος.

«Για να το άκουσες σημαίνει πως θα σ' αρέσουν κι εσένα».

Χαμογελάω κι εγώ ελπίζοντας να μην μπορεί να διαβάσει στα μάτια μου πως, αν και βάζω τα δυνατά μου να δείχνω άνετη, πριν λίγο έφτασα στα όρια σχεδόν μιας κρίσης πανικού μέχρι να εντοπίσω και το δικό του όνομα στην ανακοίνωση. Κι ότι μόλις τα κατάφερα ένιωσα τέτοια την ανάγκη να τον δω, που μ' έπιασε τρέμουλο. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τώρα αυτά που νιώθω. Αργότερα. Τώρα δεν θέλω να φανούν οι σκέψεις μου στο πρόσωπό μου.