Ποτέ πιο Μόνοι

[27] Μακριά

Είχα την αίσθηση ότι, όταν επιτέλους θα γύριζα πίσω στο στρατόπεδο μετά το καλοκαιρινό μου διάλειμμα, όλα θα ήταν ίδια. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από την στιγμή που έφυγα, κι ας έχει κλείσει ολόκληρος μήνας, σαν να έλειψα μονάχα για να ένα παρατεταμένο μεσημεριανό γεύμα. Κι όταν θα έμπαινα στο δωμάτιό μου όλα θα ήταν απαράλλαχτα, με τα γράμματα του Κρίστιαν επάνω στο γραφείο μπροστά στο παράθυρο και την μπλαβιά βαλίτσα της Βιολέτας να ξεχωρίζει κάτω από την δεξιά κουκέτα, και μ' αυτήν την γροθιά στο στομάχι μου να σφίγγεται κάθε φορά που ο νους μου θα φτερούγιζε κατά λάθος στα προβλήματα της Αθήνας. 

Αλλά δεν είναι έτσι.

Ο Σεπτέμβρης έχει μόλις μπει, ο ήλιος ακόμη ζεσταίνει  το τσιμέντο με τις αχτίδες του από τον ουρανό, τα κοράκια έχουν πρόσκαιρα αντικατασταθεί από χοντρά περιστέρια και κουνέλια της πόλης χοροπηδούν ανάμεσα στα γκρίζα κτίσματα. Μου αρέσουν πολύ τα κουνέλια εδώ. Είναι μαύρα και λιγνά, γρήγορα κι έξυπνα, σε αποφεύγουν. Θα αρχίσουν να εξαφανίζονται μόλις οι στρατιώτες αρχίσουν να επιστρέφουν μαζικά, και θα πάρουν μαζί τους την ηρεμία που επιφέρει η επίγνωση της απουσίας της άσκησης.

Επέστρεψα πάλι από τους πρώτους. Τώρα όχι επειδή έχω προβλήματα απ' τα οποία θέλω να ξεφύγω, αλλά επειδή μου φαίνεται ότι χρειάζομαι λίγο προσωπικό χώρο. Έχω τον χώρο μου και στην Αθήνα, όμως είναι διαφορετικά εδώ. Κανείς δεν ρωτάει τίποτα. Δεν είναι ανάγκη να καθησυχάσεις κανέναν πως είσαι καλά, κι ούτε χρειάζεται να ζητάς από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Δεν σε νοιάζουν πολλά εδώ. Ούτε οι δικοί σου, όχι ακριβώς. Σαφώς σου λείπουν και τους αγαπάς, τους σκέφτεσαι. Αλλά όχι όπως όταν βρίσκεσαι δίπλα τους, ανάμεσά τους. Είσαι μακριά. Και δεν σε απασχολούν καθοριστικά τα μακρινά πράγματα.

Σου λείπουν οι κοντινές απώλειες, ωστόσο. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Όταν συνδέεις ένα μέρος με ένα πρόσωπο και βρίσκεσαι μόνος με το άτομο που θυμίζει το μέρος ή μόνος στο μέρος που σου θυμίζει το πρόσωπο, αυτομάτως νοσταλγείς το απόν τμήμα. Κι εμένα τώρα μου λείπει ο Σαμψών. Δεν τον έχω δει αυτές τις δυο μέρες που βρίσκομαι στο στρατόπεδο, κι ας έχει ήδη καταφθάσει η πρώτη φουρνιά στρατιωτών. Δεν είναι εδώ, παρόλο που πάντα προτιμούσε να βρίσκεται ανάμεσα στους πρώτους. Είχε κι αυτός προβλήματα απ' τα οποία προσπαθούσε να ξεφύγει. Τι συνέβη τώρα;

Καμιά φορά αισθάνομαι λειψός άνθρωπος όταν συλλογίζομαι πως ο Σαμψών αντιμετώπιζε δυσκολίες, που λόγω αυτών προτιμούσε να επιστρέφει στο Βουκουρέστι με την πρώτη ευκαιρία που προέκυπτε. Και νιώθω έτσι επειδή θέλω να έρχεται με τους πρώτους, θέλω να ξέρω ότι εξακολουθεί να είναι ο ίδιος, ότι δεν υπάρχει κάτι που τον κρατάει στην Αθήνα, κάτι που να τον κάνει να θέλει να μείνει. Και φοβόμουν να κατονομάσω αυτό το κάτι, όμως εχθές τα κατάφερα, και αποφάσισα ότι αυτή η αόριστη απειλή που μπορεί να τον απομακρύνει από εμένα είναι μια άλλη γυναίκα. Και γελάω πικρά όταν σκέφτομαι ότι ζηλεύω κάτι που μπορεί να μην υπάρχει.