Ποτέ πιο Μόνοι

[13] Κύκνειο Άσμα

Υπάρχουν κάποια πράγματα που μου αρέσει και κάποια άλλα που δεν μου αρέσει να τα κάνω. Μου αρέσει να ονειρεύομαι, γι' αυτό και το κάνω συχνά. Αυτό όμως συνήθως οδηγεί στην υπερβολική σκέψη, όπου το μυαλό μου στροφάρει και μορφοποιεί συνειρμούς με τέτοια ταχύτητα, που δεν μπορώ να καταλάβω πότε από τον έναν πηδάει στον άλλον. Είναι δυο δραστηριότητες αλληλένδετες, γι' αυτό και δεν μπορώ να δαμάσω τη μια χωρίς να εκφυλίσω την άλλη. Οπότε συμβιβάζομαι και τις αποδέχομαι.

Αυτό με το οποίο δεν μπορώ να συμβιβαστώ, ωστόσο, αυτό που αδυνατώ - και ούτε θέλω - ν' αποδεχτώ, είναι το γεγονός ότι ο Συνταγματάρχης αποφάσισε να χωρίσει τους εκατόν έντεκα στρατιώτες της Μονάδας Εντατικής Δράσης σε δυο ομάδες των πενήντα έξι και των πενήντα πέντε ατόμων αντιστοίχως. Και που, μέσα στην κακοτυχία μου, μου έλαχε να βρίσκομαι στην ομάδα που δεν εντάχθηκε ο Σαμψών.

Τις πρώτες ημέρες ήταν αρκετά εντάξει. Όπως και τις πρώτες εβδομάδες της εκπαίδευσής μας, όταν οι δυο ομάδες, χωρισμένες ανεπίσημα, εργάζονταν παράλληλα στο πεδίο. Και τότε ένιωθα ασφάλεια ακόμη, γιατί μπορούσα να δω τον Σαμψών, ήμασταν σε θέση να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον αν είμαστε εντάξει και να μιλήσουμε με τα μάτια - πράγμα που, οφείλω να παραδεχτώ, το κάνουμε αρκετά συχνά. Τώρα, όμως... Δεν δοκιμαζόμαστε πια συχνά στο ίδιο πεδίο, οπότε δεν έχουμε την δυνατότητα να βλεπόμαστε παρά μονάχα στο πρωινό και το βραδινό.

Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που νιώθω σαν να μου έχουν ξεριζώσει ένα μικρό κομμάτι μου, η απουσία του Σαμψών δεν μου στοιχίζει πολλά παραπάνω. Είμαι ευγνώμων και γι' αυτές τις στιγμές που μοιραζόμαστε κατά την διάρκεια των γευμάτων, αφού ούτως ή άλλως και πριν εκεί συζητούσαμε περισσότερο. Λόγω του εντατικού μας προγράμματος δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε ανοιχτά στο ενδιάμεσο. Και είμαι ευγνώμων γιατί, έξι από τους στρατιώτες που κατατάχθηκαν την ίδια περίπου περίοδο με τον Σαμψών (ένα ή δύο χρόνια πριν από 'μένα), επιλέχθηκαν από τους Λοχίες για να συνοδεύσουν τον Συνταγματάρχη σε μια πειραματική επιχείρηση. Στο πραγματικό πεδίο. Στον έξω κόσμο. Εκεί όπου θα μπορούσαν να σκοτώσουν και, το πιθανότερο, να σκοτωθούν. Και, παρόλο που τους μισώ λιγάκι που μου στέρησαν κάποιες παραπάνω ώρες με τον Σαμψών, ευγνωμονώ παράλληλα την ελίτ του στρατοπέδου που δεν μου τον στέρησε τελείως.

Βλέπω πως εκλαμβάνω την μερική απομάκρυνση του Σαμψών από κοντά μου κάπως προσωπικά. Λες και έχω κάποιο δικαίωμα επάνω τους, λες και ένα τμήμα του μου ανήκει. Όμως έπειτα παρηγοριέμαι από την σκέψη ότι αυτό που νιώθω δεν είναι κι εντελώς παράλογο. Είναι ερωτευμένος μαζί μου, το βλέπω. Το βλέπει ακόμη και η Βιολέτα, η καινούρια μου συγκάτοικος, που έχει τύχει να καθίσει μαζί μας κάποιες φορές μετά το δείπνο. Και το συνειδητοποιώ κι από μόνη μου, εγώ, που δεν είμαι ποτέ σε θέση να καταλάβω ότι κάποιος ενδιαφέρεται για ΄μένα εκτός κι αν με φλερτάρει εντελώς ξεδιάντροπα. Ο Σαμψών δεν με φλερτάρει σχεδόν καθόλου, πιθανώς επειδή γνωρίζει για την σχέση μου με τον Κρίστιαν, όμως είμαι σε θέση να αντιληφθώ τα συναισθήματά του από τον τρόπο που με κοιτάζει, από τον τρόπο που μου μιλάει, από τον τρόπο που μου φέρεται, από το πώς αφήνει τις παρέες του όταν με βλέπει για να έρθει κοντά μου κι από το πώς έλαβε συμμετοχή σ' ένα μηνιαίο σεμινάριο εκμάθησης πρώτων βοηθειών, κι ας γινόταν κάθε Κυριακή πρωί, κι ας είχε αυτές τις ώρες για να φροντίσει για την ξεκούρασή του, κι ας μην τον ενδιέφερε καθόλου το αντικείμενο, και που ωστόσο τις θυσίαζε για να βρίσκεται μαζί μου. Μπορεί να το καταλαβαίνω επειδή τρέφω κι εγώ οικεία συναισθήματα. Όμως, πέραν της δικής μου μπερδεμένης ερμηνείας της συναισθηματικής μου κατάστασης, είναι παράλογο να νιώθω πως ένα κομμάτι του είναι δικό μου επειδή μου το προσφέρει εκείνος; Είναι παράλογο να νιώθω ότι τον έχω δικό μου, έστω εν μέρει, επειδή εκείνος μου δίνει αυτή την εντύπωση;