Γυρίζω από την άλλη και παλεύω με το βάρος των όπλων μου να φτάσω τους κοιτώνες. Η μέση μου με πονάει ήδη όταν διαβαίνω το κατώφλι του πέτρινου κτηρίου που στεγάζει τα δωμάτιά μας. Βλέπω πως υπάρχει λειτουργικός ανελκυστήρας, όμως δεν θέλω να τον χρησιμοποιήσω. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος των ενοίκων τον χρησιμοποιεί, κι αυτή τη στιγμή δεν θέλω να συναντηθώ με κανέναν.
Στρέφομαι προς το κλιμακοστάσιο κι ανεβαίνω τα σκαλοπάτια αργά. Σέρνω τον ένα μου ώμο για επιπρόσθετη ισορροπία στον τοίχο, που είναι καλυμμένος μ' ένα κιτρινωπό συμπαγές κονίαμα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι η ανάβαση δεν είναι τόσο άσχημη όσο μου φαίνεται, κι ότι θα αντέξω μια χαρά μέχρι τον τέταρτο.
Όμως είμαι ακόμη στον δεύτερο και η μέση μου με πονάει. Στο χολ μπροστά στον διάδρομο προς τα δωμάτια αναγκάζομαι, όπως και στον προηγούμενο όροφο, ν' αφήσω τον ώμο μου από τον τοίχο για να στρίψω και να συνεχίσω την ανάβαση. Όμως τα χέρια μου, χωρίς την στήριξη στον ώμο, με προδίδουν από το βάρος κι αρχίζουν να τρέμουν. Το κλειδί γλιστράει από τα δάχτυλά μου.
Σκατά.
Είμαι μόνη. Ποιος θα με βοηθήσει; Αν αφήσω κάτω τους σάκους μου μετά δεν θα μπορέσω να τους βολέψω στην αγκαλιά μου ξανά. Θα αναγκαστώ να τους μεταφέρω σε δυο δόσεις, και δεν θέλω να αφήσω κανέναν τους πίσω. Αν αποφασίσει κανείς να μου τους πάρει;
Η καρδιά μου αρχίζει να βροντοχτυπά. Έχω παγώσει από τον πανικό μου, όταν ακούω μια πόρτα να βροντά από κάπου μακριά και βήματα ν' αντηχούν στο κλιμακοστάσιο. Σηκώνω το κεφάλι προς το πάνω και βλέπω πρώτα ένα ζευγάρι άρβυλα, έπειτα το παντελόνι με το πράσινο της παραλλαγής, την συνέχεια της στρατιωτικής στολής να καλύπτει ένα στήθος καθαρά ανδρικό, με περήφανη κορμοστασιά και φαρδείς ώμους, κι έπειτα... Τ' ομορφότερο πρόσωπο που έχω δει στη ζωή μου.
Όταν με βλέπει, ο στρατιώτης σταματάει και με κοιτάζει κι εκείνος.
«Μπορείς σε παρακαλώ να κάνεις έναν κόπο και να μου πιάσεις το κλειδί μου;» ρωτάω χωρίς να χάσω χρόνο, από φόβο μήπως μ' αφήσει και φύγει.
Εκείνος προχωράει προς το μέρος μου, σκύβει και μου το δίνει.
«Ευχαριστώ πολύ».
Μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι αντί να μου δώσει μιαν απάντηση. Έπειτα γυρίζει από την άλλη και συνεχίζει να κατεβαίνει.
VOUS LISEZ
Ποτέ πιο Μόνοι
Science-Fiction«Έχεις νιώσει ποτέ την καρδιά σου να σπάει; Να χωρίζεται σε εκατοντάδες μικρά θραύσματα και να σκορπίζεται σ' ολόκληρο το κορμί σου, για να σε παραλύσει και να σε βουλιάξει και να σε πνίξει μέσα σε μια στιγμή μονάχα; Έχεις φανταστεί, ως συνέπεια αυτ...
