Nefes... Nefes alamıyorum. Buradayım. Be-ben ölmedim. Neden kimse beni duymuyor. Sesim neden çıkmıyor. A-a-anne... Ba-ba-baba...
Bu insanlarda kim?
Biz neden mezarlıktayız?
"E-evrem."
"Anne!"
Neden duymuyor beni kimse neden görmüyor?
Bu tabutta neyin nesi böyle. Üzerinde neden fotoğrafım var. Ben burdayım. Ben burdayım. Ö-ölmedim. Ölmedim ki ben.
~~~~~~~
Can çekişircesine gözlerimi açtım. Boğazım kup kuruydu. Nefes almakta zorlanıyordum. Etrafıma baktım. Odamdaydım. Nasıl bir kabustu böyle. Hatırlamak istemiyordum. Unutmak istiyordum. Tekrar uyumaya cesaretim yoktu. Sanki uyursam tekrar aynı rüyayı görecektim. Başımda şiddetli bir ağrı vardı. Beynim parçalanıyordu sanki. Kendine gel evrem. Rüya, bu bir rüyaydı. Gerçek değildi. Biraz hava almam gerekiyordu. Masamın üzerinde duran sigaramı ve çakmağımı alıp balkona çıktım. Gökyüzünde parlayan yıldızlara bakarak sigaramı içtim. Gözlerimi kapattım. Sessizliğin ve karanlığın içinde bütün havayı ciğerlerime çektim. Sanki yaşadığımı hissetmek istercesine derin derin nefes alıyordum. Bir an ölmüştüm şimdi ise tekrar ölümden uyanmış gibiydim.
~~~~~~~~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONBAHAR
Teen FictionGidenler yüzündendir, sabaha kadar sızlayan kalbimi dindiremeyişim. Herkes gider, herşey biter, tek gerçektir ölüm. Üzüntüler... Haykırışlar... Sızlayan kalpler... Dinmeyen acılar... Bitmeyen dertler... Ölümler... Geriye kalanlar... Acı gülümsemeler...
