Όταν σε γνώρισα.(ολοκληρωμένη)

10ο Κεφάλαιο - Είναι player? 😶

(Κύνθιας pov)
Ακόμα την κρατάει την πόρτα και με κοιτάει στα μάτια. Νιώθω κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Μέσα μου το καταλαβαίνω πολύ καλά αλλά δεν μπορώ να το πω.

Και πάλι όμως κάθεται και με κοιτάει σαν χάνος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ενώ υπάρχουν τόσες στην ηλικία του να κοιτάξει κουκλάρες που ο καθένας θα ήθελε να τις έχει δικιές του κάθετε και από την μία φιλάει εμένα και λέει ότι είμαι όμορφη.

Δεν θα τον καταλαβω ποτέ. Κάθεται και να ασχοληθεί μαζί μου. Μα γιατί; Και γιατί έμπλεξα μαζί του; Έλεος δηλαδή..είναι 19. Όμως αυτό δεν με πειράζει το μόνο που θέλω να ξέρω είναι γιατί αυτές τις 5 μέρες κάθεται και ασχολήτε μαζί μου.

Στάθης: Πες κάτι ρε Κύνθια. Πες οτιδήποτε.

Κύνθια: Τι ακριβώς θέλεις να πω; Και επιτέλους άσε την πόρτα, θέλω να πάω μέσα.

Στάθης: Γιατί το κάνεις αυτό;

Κύνθια: Δεν κάνω τίποτα. Εγώ δεν ήμουν αυτή που σε άφησα να πάρεις το πρώτο μου φιλί; Εγώ δεν ήμουν αυτή που δεν αντιστάθηκα σε κάθε σου βλέμμα; Εγώ δεν ήμουν αυτή; Η ηλίθια που ένιωθε άβολα στα αγόρια και δεν πλησίαζε κανέναν μέχρι που ήρθες εσύ; Εγώ δεν ΕΊΜΑΙ αυτή;!

Ο Στάθης συνέχιζε να με κοιτάει. Άφησε την πόρτα και κάθησε κάτω στο πεζούλι κρατώντας το κεφάλι του και τραβούσε ελαφρώς τα μαλλιά του.
Λες να νιώθει πραγματικά κάτι για εμένα; Μπααα δεν νομίζω. Δεν είναι τίποτα. Είναι απλά η άχρηστη φαντασία μου.

Ενώ ήμουν έτοιμη να μπω μέσα στο σπίτι...

Στάθης: Έχεις δίκιο. Έχεις απόλυτο δίκιο. Καλύτερα θα ήταν να μην σε φιλουσα. Αυτό έπρεπε να το κάνει ο πρώτος σου αληθινός έρωτας και όχι εγώ. Δεν έπρεπε να το κάνω εγώ. Δεν είμαι κάτι για εσένα για να το κάνω αυτό. Είμαι ένας ηλίθιος, βλάκας, μαλάκας που σε πείραξα. Σε φίλησα...

Κύνθια: Ξέρεις Στάθη. Εσύ το έχεις το δίκιο. Απλά...απλά νόμιζα ότι...νόμιζα ότι...

Και στα ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα. Εκείνη την ώρα έκλεισα την πόρτα γιατί ο Στάθης δεν την σταμάτησε. Και όλα γύρισαν στην πραγματικότητα. Τώρα ξέρω ότι δεν είμαι κάτι σημαντικό. Ειμαι ξανά η παλιά συνηθισμένη. Κύνθια.....

Βερονίκη: Οο, γεια Στάθη. Τι κάνεις εδώ έξω μόνος σου. Βασικά...μισό...για να σε δω...κλαις;!

Στάθης: Βερονίκη μην ακούς ότι οι άνδρες δεν κλαίνε γιατί στα αλήθεια κλαίνε.

Βερονίκη: Τι έγινε Στάθη;

Στάθης: Πείραξα την Κύνθια. Αυτό έγινε. Φαντάζομαι στα έχει πει όλα. Της χάλασα τα όνειρα. Δεν έπρεπε να είχα κάνει τίποτα. Αυτή είναι μικρή ακόμα. Θα μπορούσε άνετα στο μέλλον να βρει το αγόρι που της αρμοζ-

Βερονίκη: Μπορείς να σταματήσεις αυτή τη βλακεία; Ξέρεις η Κύνθια πως ένιωσε όταν εσύ την φίλησες; Χάρηκε. Χάρηκε πολύ. Ένιωσε οτι κάποιος άλλος εκτός από την οικογένεια της και της φίλες της την νοιάζεται.

Στάθης: Είναι που εγώ είμαι player όπως με χαρακτηρίζεις κι εσύ. Απλά παράταμε. Και εσύ και η Κύνθια.

Βερονίκη: Τελικά καλά λένε πως όλα τα αγόρια είστε ίδια.

(Βερονίκης pov)
Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού με το δεύτερο κλειδί που μου έχει δώσει η Κύνθια για κάποιες ώρες ανάγκης. Φαντάστηκα πως τώρα είναι ώρα ανάγκης και άνοιξα την πόρτα.

Με το που μπήκα αντίκρισα την την Κύνθια να κάθεται στον καναπέ με ένα σακούλι πατατάκια με ρίγανη με ένα άλλο με τυρογαριδάκια και ένα άλλο με αλάτι. Τα είχε και τα τρία ανοιχτά μπροστά της και μια έπερνε από το ένα μία από το άλλο.

Δεν μπορώ να βλέπω έτσι την φίλη μου. Πρέπει να κάνω κάτι. Όμως τι;...

Κύνθια: Μπορείς να έρθεις εδώ σε παρακαλώ;

Βερονίκη: Φυσικά. Το Ρωτάς;...

Πήγα δίπλα της και πριν καν καθήσω τελείως η Κύνθια με έσφιξε στην αγκαλιά της τόσο σφιχτά που μου ήρθε να ουρλιάξω.

Συνήθως δεν με αγκαλιάζει. Αυτή που κάνει της αγκαλιές είναι η Αγάπη. Αλλά μου άρεσε. Μου άρεσε που η κολλητή μου ένιωσε την ανάγκη να με αγκαλιάσει. Ανταπέδωσα όμως γιατί την αγαπάω μωρέ την κολλητή μου.

Βερονίκη: Υπάρχουν λίγα πατατάκια με πάπρικα.

Κύνθια: Κοίτα στο κάτω ράφι δεξιά. Εκτός και αν τα έφαγα.

(Κύνθιας pov)
Πως γίνεται και σε αυτή την περίπτωση;!

Πάλι άκουσα αυτό το γέλιο. Αυτό το γέλιο που με κάνει να λιώνω. Αλλά όχι. Η φωνή μέσα μου ξεσπά. Τα άκουσες τα λόγια του Κύνθια. Φυσικά και τα άκουσα. Αλλά τι μπορώ να κάνω; Η συμβουλή της μαμάς είναι αυτή που χρειάζομαι.