MODEL SERIES 1: Sabrina Yvonne Suarez - Revised

Chapter 22

"I missed the twins." I pouted my lips. I want to kissed their cheeks, I want to hugged them tightly. Kailan kaya sila uuwi?

"Hm, ayaw mo bang tayong dalawa lang sa ngayon?" He sniffed my neck. I let out a deep sighed.

"Yes, pero iba pa rin sa feeling na kasama ko sila." I said. Kasi nasanay ako na lagi ko silang kasama. 

"I miss them too. Hindi naman sila papabayaan ng Kuya mo." He started kissing my shoulder.

"I hope so." I shrugged. "Speaking of Kuya? Nag-usap ba kayo kahapon habang wala ako? Plano niyo ba 'to?" I asked him as I intertwined our hands.

"Yeah!" He said calmly. "Binugbog niya pa nga ako e." He smiled then. Kaya pinalo ko ito.

"Masaya ka pa niyan ha?" I rolled my eyes.

"Not really. Hindi pa naman ako mamatay sa suntok niyang yon." He laugh kaya sinapak ko ang dibdib nito. "Masaya lang ako kasi napatawad niya na ko. Siya nga 'yung nagplano na dalhin ang kambal at ako maiwan dito sa bahay niyo." Pagkwento niya pa.

"Pumayag ka naman?"

"Yeah, of course. Ayokong ilayo ka niya sa akin kapag hindi ko sinunod ang gusto niya." So, si Kuya pala talaga ang may pakana ng lahat ng 'to?

"Bakit balak mong iwan na naman kami?" Pag-uungkat ko.

"Balak palang naman ah. Hindi pa naman sigurado 'yun!" Depensa niya. Nilingon ko naman ito at matalim na tiningnan.

"Sige, subukan mo. Hindi mo na kami makikita pa." I warned him. Ngumisi lamang ito at mas lalo akong niyakap.

"I love you, honey!" Hinalikan nito ang labi ko. "Let's make love again." He said. Hindi pa man ako nakakasagot ay nakapwesto na ito sa ibabaw ko at agad na tinanggal ang kumot na nakatakip sa aking kahubdan.

"Masobrahan ka." Sabi ko sa kanya.

"I don't care. Namiss ko nga 'to. Sa totoo lang ito ang pinaka namiss ko sa lahat." He said naughtily kaya muli ko itong sinapak.

"Bastos."

"I know..." Tsaka nito sinimulan ang plano niya sa akin. 

—

SEVEN thirty seven in the evening at niyaya ko itong sundan ang Kuya ko dahil feeling ko ay mamamatay ako kapag hindi ko makita at mayakap ang kambal. God, I missed them so much!

"Malayo pa ba?" Naiinip kong tanong. It's been an hour since nagbiyahe kami at hanggang ngayon ay hindi pa kami nakakarating.

"Take a nap, first. Gigisingin nalang kita." He said. Ngunit, matigas ang ulo ko at hininga pumayag sa gusto niya.

"I'm not yet sleepy kaya dalian mo dyan ang pagmamaneho para makarating na tayo." I pouted. Ngumisi naman siya sa akin.

"Very impatient." He commented. I sighed!

Mabuti naman at iniliko na nito ang sasakyan at hininto.

"Hey, faster! I want to see my twins." I told him.