Kal Bu Şiirde| Tamamlandı

3

Bunları sana yazarken yağmuru işitmedim ,bu yüzden kızgınım kendime .Yağmurun elleri vardır sevgili, acılı başları okşayan .Yağmurun kimi zaman acımasız tarafları vardır .Mesela evin hasarlı tarafına ,birinin dikişi sökülmüş giysisine sızmakta pek bir ustadırlar .Bunları niye anlattığımı dahi bilemiyorum.

Odada saatin rahatsız edici sesi yankılanıyor .Saat hep seni ilk gördüğüm vakiti gösteriyor zira yelkovan ve akrebin hareketsiz kalmasını sağladım .O anı tekrar ve tekrar yaşamayı arzuladım, ne kadar aciz olduğumu anladım.

"Aşktan neden kaçıyorsun ?"diye sormuştun bir keresinde .Biliyordum ,aşkın özlem ve acıyla kuşatılmış bir zırhı olduğunu biliyordum .Bir türlü rastlamak istemedim ona, korkuyordum.

"Kalbinle hareket et."demiştin bana uzun süreli bir telefon görüşmesinde ."Ya kalp yanlış yola sevk ederse bizi?"diyemedim.

Bu koskoca şehirde bir gün karşıma çıkarsın diye bekledim .Otobüste,caddede , kaldırımlarda seni bekledim .Onca kalabalığın arasında seni bulmayı ümit ediyordum , çoğu kez birilerini sana bile benzettim .Onlara adınla seslendiğimde yüzlerinde beni tanımıyormuş gibi bir ifade vardı ,tanımıyorlardı.Her defasında seni bulduğumu zannederken yanılıyor ,yanlış kişiye seslendiğimi anladığımda giysimden geriye çekiliyormuş gibi kaçıyordum .

Gülüşünü bulunduğun ortamdaki insanlara bahşetmen, yanından geçen herhangi birinin bile sesini duyması, bakışlarının başka birinin vücudunu sarması...Ah ,sevgili .Bu düşüncelerin hepsi beni mukavemet edilemez bir hüzne sürüklüyor.

Yanıma oturan her insanın biçimli vücutlarına bakıyorum ,onların haritasını çıkartıyorum .Yanıma oturanların hiçbiri sen olmuyorsun.

Konuştuğum her insanda senin sesini arıyorum ,duyamıyorum.

Koluma dokunduğun yerde çiçekler açıyor sanki ,herhangi biri oraya dokunduğunda çiçeklerimin birçoğu ölüyor.Böyle günden güne kaç çiçek birden cinayete eleniyor?

Ben, gördüğü her şeyde düşüncelerimin hırsızı olan seni arayan çaresiz bir polis.