SENDEN KALAN İZ

Uğraş

...

Yüksek müzik sesi kulağımda yankılanırken gözlerim kapalı öylece başımı oturduğum siyah deri koltuğun başlığına yaslamış duruyordum, yanımda muhtemelen bizim çocuklardan biri vardı ama gözlerimi açıp kim olduğuna bakacak gücü kendimde bulamıyordum, koltuğun oturduğunda çökmesinden ve son yarım saattir hiç sesinin çıkmamasından anladığım kadarıyla Hakan olması lazımdı.

Bar yavaş yavaş dolmaya başlamıştı bunu dinlediğim müzik sesine insan seslerinin karışmasından anlamıştım. Tüm bu saçma şeyleri düşünürken Atakan'ın sesini duymamla bütün bu huzurlu an'ım büyüsünü kaybetmiş yerini sinir ve insanda dayak atma isteği uyandıran bir duyguya bırakmıştı..

Çocuklar kendi aralarında kafamın içinde dönüp duran bütün bu düşüncelerden habersiz her zaman ki muhabbetlerini yapıyorlar, bazen gülüp bazen şakanın dozunu kaçırıyorlardı. Çok uzun süredir gözlerim kapalı ve hareketsiz durduğumdan muhtemelen uyuduğumu düşünüyor olmalıydılar.

Artık sıkılmaya başladığımı düşündüğüm bir anda gözlerimi açtım, bir süre hepsinin yüzüne tek tek baktıktan sonra yerimden hızlıca kalkıp evin yolunu tuttum. Kimse arkamdan gelmemişti hepsi afallamış bir şekilde öylece yerinde durmuştu, bu halime anlam veremiyorlar ne yapmaları nasıl yapmaları gerektiğini kafalarında kuramıyorlardı emindim çünkü benimde ne yapmam gerektiği konusunda hiç bir fikrim yoktu.

Bütün bu olaylara sebep olan kişi olmama rağmen ne yazık ki elimden birşey gelmiyordu, tek yaptığım aramak, sabretmek, sabredememek, beklemek, beklemek ve yine beklemekdi..

Eve geldiğimde çoktan bir karar almıştım. Artık kimseyi meselelerime karıştırmayacaktım, çocuklar bunu duyunca itiraz edeceklerdi ama artık kimsenin zarar görmesini istemiyordum. Her olumsuzlukta insanlara zarar veriyordum, bu elimde değildi bütün hayatım tek bir kişinin elindeymiş gibi hissediyordum ve ona ulaşamamak onu bulamamak beni deli ediyordu. Sevdiğim insanları kırıp dökmekten bıkıp usanmıştım, bunları kafama dank ettiren belkide ihtiyarın söyledikleri olmuştu kim bilir ama önemli olan kimin söylediği değil önemli olan duyduklarımın haklılık payıydı. Ve şuan hissettiklerimde yanılmıyorsam yeni bir hataya daha yol açmadan azrayı bulacaktım. Kaç gün, ay, yıl süreceği umurumda bile degildi

Bir insanı bir daha görememenin, sesini bir daha işitememenin, bir daha hayatına girememenin keskin ve yenilmez acısı içindeydim. Dışarıdan gören birisi için bu hissettiklerim belki saçma gelebilirdi ama ben bir insana bağlı olmak için yan yana olmamız gerekmez düşüncesine inanırken azrayı bulma fikrimden asla vazgeçemeyecektim. Artık tek düşüncem onu kendim de dahil herkesten kurtarmak, aşkın, sevginin olduğu bir dünyada ömür boyu nefes almasını sağlamakdı. Nasıl desem yaranın yaraya iyi gelebileceğini onunla öğrenmişken, bazı kelimelerin okunuşunu,bazı sessizliklerin bütün kelimeleri karşılayabileceğini onunla öğrenmişken bu düşüncelerden vazgeçmek beni yıkardı bu yüzden onu bulma umuduma inanmıştım. Çünkü bazen inanmak gerekiyordu, her ne olursa olsun, bir şeylere inanmak gerekiyordu. Bazen inancını kırana bile inanman gerekiyordu..

Hani derler ya kapıyı çarpıp gittiğin yerlerde seni üzerler, sen hep çarptığın kapının özlemiyle tutuşursun.. Bu özlemi tüm hücrelerimde hissediyordum ve bu sabırsızlık hissi beni mahvediyordu, bu sabah artık bir karar almıştım, artık elimi koyacak bir yer bulmuştum. Sonu hüsran olursa düşüncesini kafamdan atmış sadece içimde yanıp sönen o ufak ışığa tutulmuştum. Biliyorum bu ışık beni alacak aydınlık yerlere götürecek beni içine hapsedecek büyüyecek büyüyecek ve artık umut olma hayalinden uzak tam bir gerçekliğe dönüşecekti.

Işe koyulmanin vakti gelmişti de geçiyordu bile hızlıca merdivenlerden inip evin dış kapısına yöneldim, ilk yapmam gereken garaja gidip gizli kalmam gerektiğinde kullandigim arabami bulmakti, muhbirlere ve kendini gazeteci sanan kişilere bulaşmak istemiyordum aksi halde gerçekten sinir bozucu oluyorlardı ve benim en son hissetmem gereken duygu sinirdi!