Życie w parku rozrywki jest ciekawym przeżyciem. Zwłaszcza wtedy, gdy główną atrakcją są dinozaury. W takich przypadkach ważna jest zimna krew i dyscyplina, aby wszystko szło zgodnie z planem.
Marika Foster zdaje sobie z tego sprawę, jednak należy d...
Zrobiłam wślizg pod mojego Jeepa, którym tu przyjechaliśmy, a Owen poszedł w moje ślady. Oboje wylądowaliśmy na brzuchu, plackiem przylegając do trzęsącej się ziemi. Chłopak złapał mnie za rękę, co w żadnym stopniu mi nie przeszkadzało, a jedynie dodawało nieco otuchy.
Oddychając szybko, obserwowaliśmy jak Indominus-Rex stawia powolne kroki, a my ostrożnie okręcaliśmy się w kółko, uważnie go śledząc. Zobaczyłam, jak ten sam Strażnik, z którym weszliśmy do wybiegu, znalazł nie zbyt dobra kryjowke, chowają się za maską samochodu ciężarowego. Wychylił się kawałek, po czym usiadł z powrotem, mocno przyciągają wisiorek do ust.
Nagle dinozaur jednym machnięciem odepchnął ciężarówkę, więc Owen szybko zakrył mnie swoim ciałem, przyciągając mnie do siebie. Sam podniósł się na łokciu i spojrzał w tym samym kierunku co wcześniej, lecz kiedy ja chciałam zrobić to samo, nie pozwolił mi. Kilka sekund później usłyszałam kłapnięcie i gruchotanie kości.
Szybko przyłożyłam rękę do ust, nie pozwalając sobie na krzyk i mocniej przylgnęłam do torsu chłopaka, zaciskając oczy. Owen chwycił mnie lewą ręką w pasie i odwrócił się na plecy, więc teraz ja znajdowałam się tyłem do dinozaura, z twarzą wciśniętą w ramię towarzysza. Nawet nie jestem w stanie wskazać dokładnego momentu, w którym łzy zaczęły mi ciurkiem płynąć po policzkach, mocząc jego koszulkę.
- Ciiii księżniczko, wszytko będzie dobrze - wyszeptał mi do ucha, muskając je lekko ustami, po czym chwycił za nóż, który wisiał przy jego pasku do spodni.
Jedną ręką przerwał jakąśrurkę i po chwili coś mokrego zaczęło na mnie lecieć. To coś miało bardzo mocny, nieprzyjemny zapach i jeszcze gorzej smakowało. Owen wylał to na nas i szybko zaczęliśmy wcierać to w swoje ciuchy, żebyśmy przesiąknęli tym zapachem jak najbardziej.
Nagle ziemia zatrzęsła się ponownie, a my zastygliśmy w bezruchu. Zakryłam usta dłonią, a Owen szybko przygarnął mnie do siebie. Leżeliśmy na boku, przodem do siebie. On z jedną ręką pod moją szyją na zmianę bawiąc się uspokajająco moimi włosami i głaszcząc mnie po ramieniu. Drugą znalazł moją dłoń, którą ostrożnie ścisnął i delikatnie ucałował mój nadgarstek, który przyłożył sobie do klatki piersiowej, z którą stykała się moja. Cały czas patrzyliśmy sobie w oczy i stykaliśmy się nosami, a żadne z nas nie miało ochoty tego zmieniać.
Wytrzymałam oddech i mocniej ścisnęłam dłoń chłopaka, kiedy usłyszałam ciche powarkiwania za swoimi plecami. Po naszych czołach spływały krople potu i oleju, ale u mnie te dwie rzeczy dodatkowo mieszały się z łzami. Nagle zapadła chwila ciszy, podczas której czułam mdlący zapach krwi wydobywający się z pyska kreatury. Indominus dmuchnął mocniej, przez co zacisnęłam oczy i przełknęłam ślinę, a po chwili potwór zaryczał i można było usłyszeć oddalające się kroki.
Owen podniósł lekko głowę i po chwili wypuścił drżące powietrze z płuc i z ulgą położył głowę na kamienistym podłożu. Ostrożnie otworzyłam oczy od spojrzałam na chłopaka, który miał je nadal zamknięte i próbował unormować oddech. Wydostałam rękę, która nie była trzyma na przez Owena i otarłam mokre od łez policzki i pociągnęłam nosem. Spojrzałam na chłopaka ponownie, tym razem spotykając się z pięknymi zielonymi tęczówkami i uśmiechnęłam się z ulgą, co odwzajemnił. Następnie położyłam głowę na torsie Owena i objęłam go w pasie, mocno przytulając, a on bez wahania otulił mnie swoimi silnymi ramionami, przyciągają mnie do siebie.
×××
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kiedy drzwi windy się otworzyły, ramię w ramię weszłam z Owenem do Centrum Sterowania Parku. Oboje byliśmy wściekli i nadal lekko wstrząśnięci tym, co się stało, jednak staraliśmy się tego nie okazywać.
- Przepraszam, ale muszę zobaczyć wasze przepustki. - Ochroniarz przy drzwiach starał się nas zatrzymać, jednak Owen to zignorował i ruszył w kierunku Claire, a ja zanim.
- Co tam się kurwa stało? - Zwrócił się do rudowłosej, podczas gdy gościu w garniturze nadal za nami szedł.
- Mieliśmy kamery, ona nie mogła tak po prostu zniknąć! - krzyknęłam i chciałam podejść bliżej, jednak facet w garniturze objął mnie w pasie, powstrzymując od kolejnego kroku.
- Zostaw ją! - spojrzał na niego groźnie Owen i skutecznie strzepnął jego rękę i przesuwając mnie na swoją drugą stronę, dalej od ochroniarza.
- To musiała być awaria sprzętu - odpowiedziała spokojnie Claire, odwracając się w naszą stronę.
- Wiesz co? Te ślady na ścianie. Ona kazała nam myśleć, że uciekła! - warknął w jej stronę.
- Uspokój się! Mówisz o zwierzęciu...
- Bardzo inteligentnym zwierzęciu. - Pochylił się do jej poziomu.
- 400 metrów do ogrodzenia - odezwała się Vivian, przerywając kłótnie. Ze zmarszczonymi brwiami przeniosłam wzrok z tamtej dwójki na wielki ekran, gdzie wyświetlane były zdjęcia jakiś ludzi z ich rytmem serca oraz obraz z kamer.
- Nie macie ostrej amunicji?! - wyszeptał złowrogo Grady, patrząc ze złością na ekran. Cicho podeszłam do niego i delikatnie chwyciłam go za zwiniętą pięść.
- Mamy zabić zwierzę za 26 milionów? - zapytał z niedowierzaniem pan Masrani, którego dopiero teraz zauważyłam.
- Oni zginą - wyszeptałam, nadal wpatrując się w monitor.
- 300 metrów.
- Odwołaj akcję - syknął Owen do Claire. - Ale już!
- Ty tu nie dowodzisz! - krzyknęła, nawet się do niego nie odwracając.
Nagle pojawił się obraz jednego z żołnierzy, chyba dowódcy oddziału, i widok skrawka łuskowatej skóry. Mężczyzna ostrożnie podniósł kawałek, a naszym oczom ukazała się lampka, mrugająca na niebiesko.
- Krew jest świeża. Jest niedaleko - powiedział azjata.
- Co to jest? - zapytał pan Masrani, z obrzydzeniem wpatrując się w tą rzecz.
- To implant - odpowiedziałam, podchodząc kilka kroków bliżej. - Wyrwała go.
- Jak? Skąd wiedziała gdzie jest? - zapytała z niedowierzaniem wiewiórka.
- Pamiętała, gdzie go ma - odpowiedział jej Owen, a na sali zapadła cisza.
Po chwili można było usłyszeć trzask gałęzi i wszystkie kamery uniósły się, ukazując poszukiwanego dinozaura.
- Może się maskować! - wykrzyczał dowódca i rzucił się do ucieczki.
Nie minęło kilka sekund, a jego zdjęcie zrobilo się czerwone i zamiast ruszającej się kreski, zrobiła się jedna prosta. Przełożyłam dłoń do ust i cofnęłam się gwałtownie, przez co nogi mi się po plątały. Wpadłam na Owena, który pewnie chwycił mnie za ramiona i wrócił wzrokiem do sytuacji na ekranie.
Wtuliłam się w niego mocniej i schowałam twarz w jego ramieniu, nie mogąc tego oglądać. Nadal słyszałam przeraźliwie krzyki, głośne ryki i ciągłe pikanie, oznaczające, że kolejna osoba straciła życie. Po chwili na sali znowu zapadła przeraźliwa cisza.
