violet // kth x jjk

dont be smad, baby (+)

Nie chodzi o to by kochać i tak nagle przestać.

Czasem kochasz i kochasz i ta miłość jakby nie miała końca.

I miłość czasem upada na jesień jak liście, a potem rośnie jak najpiękniejszy kwiat na wiosnę.

         Ale miłość w Taehyungu była jak ten najsilniejszy kwiat, 

co nie ginie nawet jeśli musi rosnąć wśród śniegu.

I czasem Taehyung nie rozumiał czemu niektóre rzeczy mają miejsce.

Czemu kwiaty więdną?

Czemu ludzie umierają?

Czemu kochamy, potem siebie nienawidzimy?

Czemu wszystko ma w sobie tyle komplikacji?

Taehyung nie lubił wiosny.

Nie lubił też kwiatów.

Ani ludzi.

Taehyung po prostu żył, oddychał, jadł, sypiał.

Ale Taehyung też kochał.

I kochał dłużej niż sypiał.

Kochał jakby było to konieczniejsze od oddychania.

Kochał więcej niż jadał.

Kochał mocniej niż żył.

I to niszczyło Taehyunga.

Ale Taehyung każdego roku zdobił nagrobek Jeona kwiatami.

I obserwował.

Obserwował

jak

krótkie

jest

życie