Həmişə 12-dən vura, fərqlənə, ən yaxşı ola bilməzsən. Milyonlarla insan var ki, digərlərindən nəylə fərqləndiklərini bilmədən yaşayırlar.
Hər insan dünyada yeni kəşflər eləmir, möhtəşəm macəra yaşayıb bu barədə kitab yazmır, Ted X-də çıxış eləmir.
Hər insanın haqqında bədii film çəkilmir, adına heykəl qoyulmur, muzey açılmır, dərsliklərə düşmür. Hər insanda möhtəşəm olmağa potensial var, amma hər insan buna cəhd eləmir. Başa düşürsən? Bəziləri möhtəşəm kariyera qurub zirvələrə qalxmaq, bahalı maşınlarda gəzmək istəyəndə, bəziləri sadəcə qumda uzanıb günəşi dərilərində hiss etməyi arzulayırlar. Hamının yolu bir deyil. Bunu başa düşməkdən ötə, buna hörmət eləmək lazımdır.
Marilyn Monroe dünyaca məşhur aktrisa olmaq, narkotik aludəçisinə çevrilmək və yalnızlıq içində ölmək yerinə yaşadığı balaca şəhərdən həyatı boyu çölə çıxmamağı, ailə qurub, uşaq dünyaya gətirib , sonsuza qədər xoşbəxt olmağı da seçə bilərdi. Bəlkə də.
İnsanlarda, mənim gözümdə, ən çox hörmət doğuran şeylərdən biri də elə budur.
Öz yolunu bilmək. Başqalarının uğurundan sənə nə? Onlar o yerləri tutub artıq.
Və hər şeydən ötə, sən təqdir görmədən, tanınmadan, göylərə qaldırılmadan öləcəyin və əbədiyyən unudula biləcəyin ehtimalını qəbul edə bilərsən?
#dostlarımaməktub
22.06.2018
YOU ARE READING
Məktublar
PoetryCəsarət istərdi ağlamaq. Hüzün də bir xoşbəxtlik idi, Ölüm həyatı xatırladırdı, Ağlayarkən gülümsəyərdik insanlara, Həqiqət örtülərdi sanki bununla. Yalan deyə bir şey qalmayıb artıq, Həqiqətlərdir çirkli və saxta olan sadəcə. Ən ağır yükü üzər...
