De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

É É N

Het slagveld was voorbij. Overal lag er bloed. Dode soldaten lagen verspreid over het gebied. Dit was het einde. Dit was het einde van oorlog. Althans dat hoopte ze. In haar rode jurk versierd met goude details liep ze het slagveld op. Haar ogen werden waterig. Al deze mensen hadden hun leven opgeofferd. Gedwongen of vrijwillig maakte voor haar niet uit. Het is alsnog een mensenleven. Haar jurk die gemaakt is van de duurste stof sleepte ze mee over de grond. Niks was zo belangrijk als hem. Jurken waren te vervangen, maar hij niet. Wanhopig riep ze zijn naam. Ze kreeg geen reactie terug.

'Sanne! Kom terug!' werd er geroepen. Ze negeerde het en ging verder met zoeken. Hij was niet dood. Nee, dat wou ze niet geloven. Ze wou verder lopen, maar haar arm werd vastgepakt. Ze draaide haar hoofd.

'Alsjeblieft zus. Ga niet verder.' zei haar jongere zusje. Sanne keek haar vol verdriet aan. Ze moest haar toekomstige man vinden.

'Maar Mees...' fluisterde ze. Het kleine meisje schudde haar hoofd en fluisterde: 'We moeten naar huis Sanne. Hij is niet teruggekomen en ze hebben hem niet gevonden. Hij is weg zus.' Deze woorden raakte haar diep.

Ze hield van hem. Hij was de persoon met wie ze alles wilde delen. De bruiloft was volgende maand. Alles was al geregeld, alleen nu misten ze de bruidegom. Tranen rolden over wangen. Haar zusje knuffelde haar zacht midden tussen de doden.

'We moeten gaan.' zei ze zacht. Sanne knikte en liep van het slagveld af. Haar paard, Olli, stond rustig in het gras. Ze veegde haar tranen weg en aaide het paard. Iris zat al en wachtte tot dat Sanne klaar was om te vertrekken. Ze glimlachte naar haar jongere zusje en ging snel zitten. Samen reden ze naar het kasteel.

Binnen stond hun moeder te wachten. Ze keek de meisjes streng aan. Ze was het kasteel uit gegaan zonder toestemming. Spijt had ze niet, ze moest en zou hem vinden. Eerder zou ze niet opgeven.

'Iris, ga naar je kamer toe.' Haar moeder, ook wel bekend als de koningin, keek naar de jongste van de twee. Iris knikte snel en liep naar haar kamer. Sanne keek haar naar tot dat ze niet meer te zien was. Ze keek naar haar moeder die een strenge blik had. Ze keek naar de grond. Ook al was ze 20, haar moeder bepaalde nog steeds alles.

'Waar was je?' vroeg ze en keek haar doordringend aan. Haar stem was ijzig en kil, haar blik stond strak op haar gericht. Sanne keek haar moeder aan.

'Op het slagveld, opzoek naar mijn verloofde.' Ze sprak op een rustige en kalme toon. Moeder bekeek haar van top tot teen. Haar jurk was aan de onderkant afgerafeld en er zaten vlekken op, van zowel modder als bloed. Dan had ze het nog niet eens over schoenen gehad. Haar schoenen, de duurste uit haar kast, waren helemaal vuil. Afkeurend keek ze naar haar oudste dochter die binnenkort gekroond zou moeten worden.

'Sanne,' zei haar moeder met een zucht. 'binnenkort word je koningin. Je gaat een land besturen. Ik weet dat dat zwaar gaat worden, maar het gaat je lukken. Als je wilt dat de mensen naar je luisteren, zorg dan dat je je kan gedragen als een echte koningin.' Moeder ging goed recht staan voordat ze de hal uit liep. Op de voetstappen van haar moeder na was het doodstil.

Ze had een nieuwe jurk aangetrokken en de vieze aan haar dienstmeisjes gegeven. Ze keek naar haarzelf in de spiegel. Haar lichtblauwe jurk was gemaakt een erg zachte stof. Ze liet haar hand er overheen glijden en glimlachte zwak. Hij was simpel, maar mooi. Er werd op haar kamerdeur geklopt.

'Kom maar binnen.' De deur ging open. Er kwam een meisje met blonde krullen naar binnen. Haar haar was half opgestoken.

'Zit je in de problemen?' vroeg ze zacht. Ze schudde haar hoofd. Net wanneer er ze wilde vertellen wat er gebeurt was, werd er weer geklopt. De kroonprinses zuchtte zacht. De deur ging open en een jongen kwam binnen. Hij buigde kort.

'Uw vader wilt u spreken.' zei Julian zo netje mogelijk. Hij was nieuw hier en wilde natuurlijk indruk maken op de prinsessen. Sanne knikte kort als antwoord.

'Zie je later wel weer Iris.' Ze glimlachte naar haar jonge zusje en liep snel naar haar vader.

Ze kwam de werkkamer van haar vader binnen. Vader keek gelijk op van zijn werk.

'Sanne,' zei hij kort zonder weinig vreugde in zijn stem. Hij was gestresst, dat kon ze aan hem zien. Snel ging ze zitten.

'U wou me zien.' zei ze op een nette, beleefde toon. Hij knikte.

'Volgende week komt de koning België langs. We gaan samenwerken voor de oorlog tegen Duitsland. Ik wil dat je erbij aangezien je over twee maanden gekroond word.'

Note
Het is nu nog saai, maar het wordt beter hoor 😂😂