De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

E L F

'Nee! Mees!' Ze rende op haar blote voeten door de zee. De blonde jongen met de wijze woorden rende achter haar aan en probeerde haar nat te maken. Hij spetterde wat water op haar waardoor ze zacht gilde. Ze haalde haar handen door het water en probeerde hem nat ze maken. Lachend deed Mees een hand voor zijn gezicht. Hij rende snel naar Sanne toe en deed zijn armen om haar middel. Sannes ogen twinkelde vrolijk wat hem gelukkig maakte. Een kleine ondeugende grijns verscheen op zijn gezicht. Vragend keek Sanne hem aan. Voordat ze iets kon vragen, liet hij zich achterover vallen met Sanne in zijn armen. Met een plons belandde ze in het koude water.

'Moest dat nou?' vroeg Sanne zacht lachend toen ze het water uit liepen. Heel haar jurk was nat. Mees knikte lachend naar aan. 'Je weet dat ik er voor kan zorgen dat jij je baan kwijt raakt.' grijnsde ze en prikte in zijn gespierde buik. 

'Dat weet ik, maar ik weet dat jij dat nooit zou doen. Je kan niet zonder me.' Hij streek met een hand over haar wang. Ze bloosde licht en wist dat hij gelijk had. Al bijna twee jaar waren ze samen, al meer dan twee jaar maakte hij haar gelukkig. Zachtjes kuste hij haar. Sanne sloeg haar armen om zijn nek en verdiepte de kus. Ze glimlachte tegen zijn lippen aan. 

Na de kus gingen ze zitten in het zand. Het zand plakte tegen de natte kleding van het verliefde koppel. Haar hoofd rustte op zijn schouder. Samen keken ze naar de blauwe zee. Er stond een stevig wind die voor rillingen zorgden over Sannes lichaam. Mees sloeg glimlachend een arm om haar heen. Hij gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd. In stilte keken ze weer naar de zee tot dat Sanne zuchtte.  

'Wat is er?' vroeg Mees. Hij had meteen door dat er iets haar dwars zat. 

'Niks, alleen in de toekomst zullen we minder van dit soort momenten hebben.' Zwak glimlachte ze naar hem. 'Ik ga het druk krijgen met het besturen van mijn land en jij hebt natuurlijk ook je verplichtingen. Ik ben aan de ene kant best bang voor dit. Wat nou als ik helemaal fout doe? Straks maak ik verkeerde beslissingen en dan word iedereen boos op mij. Ik kan nooit tippen aan mijn vader.' Mees wreef geruststellend over haar arm.

'Sanne, geloof me. Alles komt wel goed. Je gaat het fantastisch doen als koningin van Nederland en wat betreft het niet meer hebben van dit soort momenten, dat is een leugen. We zullen altijd leuke momenten blijven maken. Ook als we oud zijn, kunnen we ons jong voelen. We gaan het beste van het leven maken, je zult zien dat het geweldig word.' Sanne glimlachte naar hem. Wat bofte ze met een vriendje zoals hem. Weinig meisjes konden hetzelfde zeggen. Sanne sloot glimlachend haar ogen, wetend dat ze veilig was in zijn armen.

Haar dag kon niet meer verpest worden. Vandaag, drie maanden na de dag op het strand, had Mees haar een aanzoek gedaan. Vanaf nu waren ze verloofd. Ze dacht terug aan alle momenten die ze samen hadden beleefd. De buiten ritjes in het bos, de dagen op het strand, hun gesprekken, maar ook hun kleine ruzietjes.

Alles ging goed, tot dat Duitsland aanviel. Mees besloot om mee te vechten ondanks dat Sanne smeekte om bij haar te blijven. Alles ging goed tot het laatste gevecht. Ze wonnen die slag en de Duitsers trokken zich terug. Bij de terugkomst van de soldaten stond Sanne vooraan, zoekend naar Mees. Alleen hij kwam niet terug. Tot de dag van vandaag hoopte de kroonprinses dat hij terug kwam. Hij moest terugkomen! Dat had hij tenslotte beloofd.

'Nee, Mees. Je gaat niet. Ik verbied het je om te gaan.' Sanne keek haar verloofde aan. Hij had zich net opgegeven om mee te vechten, iets waar Sanne het niet mee eens was.

'Sanne, lieverd,' Hij pakte haar handen. 'Het voor jouw land. Je wilt toch dat jouw mensen veilig zijn. Dat ze zich niet druk hoeven te maken dat ze elk moment kunnen worden overvallen door de Duitsers.' Ze knikte naar hem en keek naar de grond. Wat was ze toch egoïstisch bezig, Mees was beter dan haar. Hij had gelijk. Haar land stond op de eerste plaats, daarna haar geluk. Hij gaf haar een zachte kus op de lippen. Ze sloot haar ogen en genoot van misschien wel hun laatste kus. Toen hij zich terug trok, keek Sanne hem aan.

Om haar gerust te stellen deed Mees een belofte. Eentje waarvan hij niet zeker was of hij het waar kon maken. 'Sanne, ik beloof dat ik terug kom. Ik ga er alles aan doen om terug te komen. Ik kom terug.' Sanne glimlachte en geloofde elk woord wat hij zei. Alleen kwam hij deze belofte niet na. Hij kwam niet terug.