De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

A C H T T I E N

Sanne kreeg tranen in haar ogen. Het beeld was heftig. Overal lichaamsdelen van dode mensen. Het stonk ook nog eens vreselijk. Ze kon het niet uit haar hoofd zetten dat heel misschien Stella hier bij was geweest. Ineens stopte Nienke. Vragend keek Vlorile naar haar. Ze liep de bosjes in. Sanne en Vlorile volgden haar. Nienke had het niet verkeerd gehoord, er inderdaad stemmen. Sterker nog er was een heel dorp. Ze stonden met ze drieën naast elkaar en keken naar de mensen. Ze zagen er niet gewelddadig uit. Zouden ze verder mogen lopen. Nienke besloot een gokje te wagen en liep het dorp binnen. Vlorile wou achter haar aan gaan, maar Sanne hield hem tegen. Zonder de andere twee liep ze door het dorp. Ze hoorde een bekende stem. Ze besloot her geluid te volgen. Vanaf een afstandje zag ze twee mensen, een jongen en een meisje. Ze zaten bij het water te praten. Ze herkende de stem van het meisje, het was prinses Stella. Ze rende op haar af.

'Prinses Stella!' riep ze. Het meisje draaide geschrokken haar hoofd om. Een grote glimlach sierde Nienke's gezicht. Ze hadden haar gevonden. Toen ze eenmaal naast haar stond, maakte ze een buiging. De jongen naast haar was helemaal verward. Prinses?

'Bent u ongedeerd?' vroeg ze meteen en bekeek Stella grondig op zoek naar verwondingen. Gelukkig had ze alleen wat kleine schrammetjes, maar geen ernstige verwondingen.

'Nee, ik mankeer niks.' Ze stond op en greep Nienke's arm. Ze liep een paar meter van hem vandaan. 'Wat doe je hier? Wie zijn er nog meer?' Het was duidelijk dat Stella dit niet op prijs stelde. Ze had eigenlijk niet eens verwacht dat ze naar haar zouden zoeken.

'U zoeken samen met uw zus en koning Vlorile.' vertelde ze. Het duurde even voordat het echt doordrong wat ze zei. Haar zus en de koning van België zochten samen naar haar, terwijl ze ruzie hadden.

'Maar die twee mogen elkaar toch niet.' Nienke knikte. 'Hebben ze elkaar afgemaakt?' Het was een logische optie volgens Stella. Nienke fronste en schudde vervolgens haar hoofd.

'Kom, ze wachten op u.' Ze wilde samen met haar terug lopen, maar Stella weigerde dat.

'Nee, Nienke snap het dan. Het leven als prinses is niet voor mij weggelegd. Ik word niet gelukkig in het kasteel. Ook al ben ik altijd omringd met mensen ik voel me alleen. Ik lijd daar pijn. Sinds dat ik weg ben, voel ik me beter. Ja, het leven is zwaar en riskant, maar dat houd me niet tegen. Alsjeblieft Nienke, luister naar me en neem me niet mee terug.' Ze keek Nienke smekend aan. Het enige wat ze deed was zwak glimlachen.

'Prinses, het valt allemaal mee. Dit is gewoon een fase. U komt er wel doorheen. Alles komt goed, maakt u maar geen zorgen. Als u nu mij wilt volgen.' Stella begon nu pissig te worden. De jongen was er ondertussen bij komen staan.

'Je bent een prinses?' Hij was zo verward. Hij begreep er helemaal niks van. Het was schattig. Stella knikte en keek beschaamd weg. 'Oh...' Hij wist niet wat hij moest zeggen dus boog hij voor haar.

'Het spijt ons, maar we moeten gaan.' Nienke pakte haar hand en trok haar mee. Stella stribbelde tegen.

'Nienke, alsjeblieft, laat me gaan. Ik wil niet terug.' Haar ogen werden waterig. Het leven in dit dorp was rustgevend. De mensen waren vriendelijk en ze was al bevriend geraakt met de jongen. Het gebeurde zelden dat ze echte vrienden had. De meeste gingen met haar om vanwege haar status, prinses van Nederland. Hier wist niemand ervan, hier kon ze echte vrienden maken. Nienke liet haar niet gaan. Ze hield haar hand stevig vast en liep terug naar Vlorile en Sanne die samen nog in de bosjes zaten. Ongeduldig zat ze te wachten tot dat Nienke terug kwam. Zou ze gevangen zijn genomen? Heeft ze Stella gevonden? Zou ze zelf even moeten gaan kijken? Ze keek voor de honderdste keer rond om te zien of ze Nienke zag en dit keer zag ze haar ook echt. Ze was niet alleen. Ze had Stella gevonden. Zonder verder na te denken rende ze op haar af. Ze sloeg haar armen om haar heen. Dit werd niet heel erg gewaardeerd. Stella duwde haar zus weg.

'Laat me los.' mompelde ze. De kroonprinses deed wat ze vroeg. De tranen over haar wangen veegde ze weg. Sanne merkte dat haar zusje helemaal niet blij was met haar aanwezigheid.

'Wat is er Stella? Ben je niet blij om me te zien? We kunnen nu terug naar huis. Vader en Moeder zullen nu vast wel ongerust om ons zijn.'

'Nee! Ik ben niet blij om je te zien Sanne. Ik wil niet terug naar het kasteel. Het is niet meer mijn huis. Ik hoor daar niet. Wanneer gaan jullie dat inzien. Wanneer gaan jullie echt naar me luisteren?'