De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

T W E E

'Volgende week al!' riep ze geschrokken, waardoor ze een boze blik van haar vader kreeg. Beschaamd keek ze weg met een licht rood hoofd. Normaal hoorde ze dit al maanden van te voren.

'Ja, volgende week. Ik moet nu nog veel doen Sanne.' Ze wist dat dit betekende dat ze weg moest gaan. De kroonprinses knikte en stond op. Ze glimlachte naar haar vader en verliet de kamer.

Zuchtend kwam Sanne haar kamer weer binnen. Haar dienstmeisjes stond al klaar met een nieuwe jurk voor het avondeten. Met hulp van haar dienstmeisjes trok ze de jurk aan. Hij was licht en nauwsluitend. Haar haar werd geborsteld en vastgemaakt. De meisjes waren druk, maar zacht aan het praten. Sanne luisterde erna met een glimlach.

Toen ze helemaal klaar was, ging ze de gang op. Ze dwaalde door de gangen. Er hingen schilderijen aan de muur en hier en daar was er een standbeeld. Het was versierd met prijzige spullen. Sanne hoorde ineens twee meisjes giechelen. Uit nieuwsgierigheid liep ze erop af.

'Ja, over twee weken is mijn verjaardag!' zei de ene enthousiast. Haar schoenen verraadde dat ze er aan kwam. De meisjes keken om en zagen de toekomstige koningin aankomen. Gelijk stond het ene meisje op en maakte een buiging. Ze glimlachte lief naar het ene meisje.

'Waar hadden jullie het over?' vroeg Sanne nieuwsgierig en ging erbij zitten. Heel comfortabel zat zit niet vanwege haar strakke jurk.

'Mijn verjaardag!' riep ze vrolijk. Haar blauwe ogen straalde helemaal. Het liet haar glimlachen. 'Vader en Moeder hebben gezegd dat ik zelf mag beslissen wat voor muziek er wordt gespeeld, maar ik kan niet kiezen.' Ze zuchtte. Het meisje fluisterde iets in Iris' oor. Sanne kon het niet verstaan. Ze begonnen zachtjes te overleggen. Het gesprek eindigde met een knikje van prinses. Daarna werd het stil. Uit ongemakkelijkheid stond Sanne op.

'Ik ga alvast naar de eetzaal.' kondigde ze aan met glimlach. Haar zusje en vriendin knikte en gingen verder met praten. De kroonprinses liep weg.

Na het avondeten besloot ze een wandeling te maken in de tuin. Ze kleedde zich weer om en vertrok met wachters in haar buurt naar de tuin. De tuin stond bloei. Kleurrijke bloemen stonden verspreid over de hele tuin. Het kasteel stond ergens niet ver van de kust. Ze kon vanuit haar kamer over de duinen heen kijken naar de zee. Er stond een stevige wind die haar haren in haar gezicht blaasde. Opnieuw en opnieuw veegde ze het uit haar gezicht. Het was eigenlijk hopeloos. Ze liep stenen pad op. Ondertussen dacht ze na. Haar gedachtes waren al snel bij het bezoek van volgende. De koning van België kwam. Redenen genoeg om nerveus te zijn. Ze was altijd wel nerveus wanneer het ging om belangrijke gasten, maar dit keer lag het anders. Het lag persoonlijk. Heel persoonlijk, maar dat mocht geen effect hebben op het echte werk. Ze bang dat het haar niet gaat lukken om privé en zaken te scheiden. Ze zuchtte. Het moest wel lukken. Anders had ze groot probleem. Deze slag hebben ze gewonnen, maar wat als de Duitsers zich niet gewonnen geven. Dan gaat de oorlog door en hoelang kunnen ze het volhouden zonder extra steun? Ze hebben de hulp van België echt nodig. Het is nodig om haar mensen te beschermen.

In het verre zuiden, dat is dus België, ijsbeerde de koning door zijn werkkamer. Zijn handen hingen los langs zijn lichaam. Hij was zenuwachtig om naar het noorden te gaan. De Nederlanders zijn machtiger dan België. Ook was het een stuk kouder in het noorden had hij gehoord. Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door iemand die op de deur klopte. De deur ging open en zijn trouwste vriendin verscheen. Hij glimlachte bij het zien van haar gezicht. Het meisje buigde en lachte zacht

'Nienke,' zei hij. 'je bent weer terug.' Hij glimlachte breed en liep naar haar toe. Ze knikte vrolijk.

'Hoe was Spanje?' vroeg hij vriendelijk. Zijn vriendin ging zitten en begon het verhaal te vertellen. De Belgische koning luisterde aandachtig naar haar verhaal, maar hoe verder ze er ging, hoe minder het hem interesseerde. Hij had andere dingen aan zijn hoofd, zoals hoe hij de kroonprinses van Nederland onder ogen moest komen. Nienke merkte dat hij geen aandacht had in haar verhaal.

'Luistert U nog?' vroeg ze onzeker, bang dat ze hem verveelde met haar verhaal. Ook al waren ze wel redelijk bevriend volgens haar, hij is en blijft de koning. De belg schrok op en zei: 'Sorry, sorry, ik was ergens anders met mijn hoofd.'

'Het is niet erg. Waar dacht U aan als ik dat mag vragen?'

'Ik ga naar Nederland over een paar dagen. We gaan het hebben over een bondgenootschap voor de oorlog tegen Duitsland, maar de kroonprinses is daar natuurlijk ook bij...' Meer zei hij niet. Het was gelukkig genoeg voor Nienke om te weten wat hij bedoelde.