De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

D R I E

Alle leden van het koninklijke huis stonden buiten op de Belgische koning te wachten. Ze stonden van oud naar jong. De koning en zijn vrouw stonden vooraan. Achter hun stond de kroonprinses Sanne. Naast Sanne stond Iris, daarna kwamen Stella, Eline, Reyla en Lotte. Ze had vijf jongere zusjes. Broers had ze niet.  
Sanne keek naar haar zusjes. Stella stond er maar verveeld bij. Haar jurk zat niet goed, maar ze weigerde het om het goed te laten zetten. Eline leek wel verdwaald in haar eigen gedachtes. Ze keek voor haar uit, maar leek niet door te hebben wat er precies gebeurde. Reyla en Lotte waren zowat precies hetzelfde kwa karakter. Soms zorgde dat weleens voor ruzie, maar vaak konden ze het erg goed met elkaar vinden. Reyla was net een jaartje ouder dan Lotte. Beide waren ze enthousiast over dit bezoek. Ze hadden er meer zin in dan de kroonprinses zelf. 

Er werd ineens gejuicht. Dit was het teken dat hij eraan kwam. Iedereen ging goed staan en keek naar de koets die aan kwam. De paarden begonnen langzamer te lopen. Ze stopte precies voor de koning. De koetsdeur werd open gedaan en een lange man met blond haar stapte. Hij sprak kort met de koning. Sanne keek naar hem. Het eerste wat haar opviel was dat hij ouder was geworden, wat ook best logisch was aangezien de laatste keer dat ze hem zag hij zestien jaar was. 

Nu waren ze vier jaar verder, hij was langer geworden en zijn haar was wel wat donkerder geworden. Het was nog wel over duidelijk blond. Zijn uitstraling was ook veranderd. Vroeger was hij nooit serieus en altijd wel in voor een uitdaging, maar nu keek hij serieus ook al glimlachte hij. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden, hoe graag ze ook weg wou kijken, het was een onmogelijke opgave. Ze voelde zich aangetrokken tot hem. Hij draaide zijn hoofd waardoor ze elkaar recht in de ogen aankeken. Haar hoofd werd lichtjes rood en eindelijk kreeg ze het voor elkaar om haar hoofd te draaien. 

Die middag zaten ze met ze alle aan tafel. De Belgische Koning had ook zijn zusje, Cayleigh, meegebracht. Ze zat samen druk met Eline te praten. Iedereen had het leuk behalve Stella, die keek alsof ze iedereen aan de tafel kon doden. 

'Is er iets?' vroeg de oudste zus aan haar. 

'Nee,' zei ze. 'alsof dat jou wat kan schelen.' mompelde ze erachter aan. De kroonprinses keek geschrokken haar jongere zusje aan die met haar vork in het eten prikte. 

'Stella, natuurlijk maakt het me uit.' Stella trok een wenkbrauw op. Ze geloofde geen woord van wat haar zus zei. Al maanden hadden ze niks gedaan. Het viel haar op dat ze steeds minder met haar zusjes omging. Sanne zei dat ze het druk had of even geen zin. De jongere prinses zei de rest van diner niks meer. Sanne probeerde het in het begin nog wel, maar toen ze door had dat het echt geen zin had, stopte ze er maar mee. 

Schuintegen over haar zat de koning van België. Hij keek glimlachend naar haar. Hij wou iets zeggen, maar wist niet wat. Tegelijkertijd was hij bang dat hij iets verkeerds ging zeggen. Sanne glimlachte uit beleefdheid zwak terug. Ze keek snel de andere kant op, waar haar jongste zusjes zaten te praten. Ze luisterde naar het gesprek. 

Na eten ging ze weer de tuin in. Even weg uit de drukte. Ze ademde de frisse lucht in en keek glimlachend rond. Ze liep naar het randje van het bos. Haar jurk wapperde in de wind. Haar jasje sloeg ze steviger om haar heen. Ze rilde heel even van de kou. Het was winter aan het worden en het enige wat ze aan had, was een redelijke dunne jurk die versierd was met kant en een jasje. Haar haren zaten dit keer vast. 

'Sanne!' werd er geroepen door iemand met een Vlaams accent. Ze draaide zich vlug en zag de blonde man naar haar toe lopen. Nee, niet hij. Ze was er nog niet klaar voor. Ze stapte voorzichtig achteruit. Ze werd overspoeld met herinneringen en emoties. Haar ademhaling versnelde. Ze was bang. Bang voor wat hij zou kunnen doe. Hij was dit keer de machtigste hier.

'Vlorile,' zei ze op een kalme manier, maar haar angst was duidelijk te merken. 'ga weg. Alsjeblieft, i-ik wil je nog niet zien. Ik kan je niet nu al onder ogen komen voor je wat heb gedaan.' Hij stond meteen stil. Het leek wel alsof hij een standbeeld van steen was geworden. Haar woorden kwamen hard aan. Niet zo zeer dat hij weg moest, maar dat ze nog steeds met het verleden zit. Hij had haar gebroken, gebroken in vele stukjes. Hoe kan hij het ooit met haar goedmaken? Of waren zijn daden onvergefelijk?