De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

Z E V E N

Al haar vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Vol walging keek ze hem aan. De andere prinsessen daarin tegen keken hem vol vrolijkheid aan. Ian boog snel voor de koning en hield zich voor de rest stil.

'Koning Vlorile, waaraan hebben we uw bezoek hier danken.' zei Sanne zo neutraal mogelijk. Haar zussen wisten niks van de relatie die zij en Vlo vroeger hadden. Diep van binnen hoopte hij vurig dat ze hem weer kon behandelen als een vriend, maar dat deed ze niet. Ze was nog steeds gekwetst, ook al liet ze amper merken.

'Niks,' Hij glimlachte. 'Ik kwam alleen kijken of het goed met u gaat, maar ik zie dat u al veel bezoek hebt dus ga ik maar weer.' Hij draaide zich om en wou weg lopen.

'Nee, u kan blijven hoor!' riep Reyla snel. Sanne moest haar uiterste best doen om haar geen boze blik te geven. De blonde koning draaide zich weer om. Zijn ogen keken in die van de kroonprinses. 

'Alleen als u dat niet erg vind.' zei hij glimlachend. Sanne glimlachte ontzettend nep terug.

'Tuurlijk niet.' Ze mocht dan wel glimlachen, haar ogen zeiden overduidelijk dat ze het absoluut niet wilde. De koning liep naar binnen en Ian binnen een paar seconde een stoel voor hem gepakt. Er heerste een ongemakkelijk stilte.

'Kent u Sanne allang? Jullie lijken even oud?' zei de achtjarige prinses. Sanne gaf Lotte een boze blik.

'Ja, we kennen elkaar sinds toen we jou leeftijd hadden.' Hij glimlachte vrolijk naar Sanne die maar nors voor zich uit keek. Lotte en Vlorile raakte in een lang gesprek over hem en Sanne. Af en toe knikte ze om wat hij zei te bevestigen. 

'Ik wil jullie gesprek niet storen,' zei de genezer. 'maar het is beter voor de kroonprinses als jullie even weg gaan. Ze ziet eruit alsof wel wat rust kan gebruiken.' Ze wou haar mond openen om te zeggen dat dat totaal niet klopte, maar ze had net op tijd door dat hij dat zei om te zorgen dat ze weg gingen. De koning begreep het en stond op. De jongere prinsesjes begonnen meteen te protesteren en wouden niet weg gaan. Iedereen was de kamer uit behalve Sanne, Iris en Ian.

'Iris,' zei Sanne. Ze pakte haar pols net voordat ze de kamer uit liep. 'Kan jij kijken of alles goed gaat met Stella?' Elke zusje van Sanne geweest behalve Stella. Ze maakte zich zorgen om haar. Op een rare manier had ze een slecht gevoel, alsof ze voelde dat Stella van plan was om een grote fout te maken. Stella was altijd al de aparte geweest van de groep prinsessen. Ze hield niet van prinsessenleven. Ze wou altijd naar buiten, rijden op haar paard Fuoco dwars door de bossen. Alleen kon dat niet altijd. Ze had ook zo haar plichten in het kasteel, niet veel, maar wel een aantal. Iris knikte als bevestiging dat ze het zou gaan doen. Sanne glimlachte naar haar en liet haar los. Haar zusje liep de kamer uit. 

Iris dwaalde door de gangen opzoek naar Stella. Met grote passen liep ze door het kasteel. Toen ze iets hoorde, stond ze meteen stil. Het waren voetstappen, misschien wel die van Stella! Snel liep ze in de richting van het geluid.

'Stella?' riep ze vragend door de gangen. Ze kreeg zacht gelach als reactie. Het was zeker niet Stella's gelach, maar wiens lach dan wel.

'Nee, prinses Iris. Ik ben niet je zusje Stella.' Om de hoek kwam er een jong meisje aanlopen. Ze zag eruit als iemand van negentien. Iris kon haar gezicht niet helemaal zien door haar hoed. Haar gekrulde haren hingen over schouders. Ze kon aan haar versierde jurk zien dat ze rijk was. Iris was onder de indruk van haar stijl, het was prachtig. De onbekende vrouw maakte een kleine buiging en deed daarna haar hoed af. Een speelse glimlach sierde rond haar lippen. Voor even wist Iris niet wat ze moest zeggen. 

'Esmee, dochter van graaf en gravin van Peeren.' zei ze met een brede glimlach. Ze straalde één en al zelfverzekerdheid uit. Iris stond met een licht open mond naar haar te kijken, niet wetend wat ze tegen haar zou moeten zeggen.

'Ik ben hier op verzoek van mijn vader, de graaf. Alles is al geregeld dus maak je maar geen zorgen je zult geen last van me hebben.' Haar blik veranderde naar ondeugend. Iris knikte als teken dat ze het begreep. Ze merkte nu pas op dat ze nog geen woord had gezegd.

'Sorry dat ik zo stil ben. Ik ben verrast om u hier te zien. Ik ben prinses Iris Nixine Faith Donuts, aangenaamd kennis te maken.' zei ze met echte glimlach op haar gezicht.

'Het is een hele eer om een prinses te ontmoeten. Ik zou graag nog even willen blijven, maar ik heb nog iets anders te doen.' Iris knikte begrijpelijk.

'Ik ook. Ik moet mijn jongere zusje Stella zoeken. Heeft u haar toevallig gezien?' Esmee schudde haar hoofd. Ze zuchte en glimlachte zwak naar voordat ze weer verder liep.

Esmee keek over haar schouder naar haar. Alles ging volgens plan. Niemand hier heeft door wat ze hier werkelijk komt doen.