De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

D E R T I E N

'Wat kom je hier doen?' vroeg Sanne dit heel verdacht vond. Wat had de dochter van een graaf en gravin hier te zoeken?

'Ik ben hier speciaal voor uw kroning.' Sanne geloofde er geen woord van ook al sprak ze de waarheid. Ze knikte.

'Mag ik vragen waarom u huilde?' vroeg Esmee vriendelijk. Het leek wel nep, maar voor een groot deel waren de mensen tegen haar niet eerlijk. Altijd aardig, maar nooit oprecht. Iets wat Sanne best irritant vond.

'Het is niet iets wat u aangaat. Ik vraag u vriendelijk om hier niks over te vertellen, bedankt.' Sanne liep weg van haar. Haar verdriet was omgezet in woede dankzij haar. Wat had ze hier te zoeken?

Een jongere zusje van Sanne keek uit het raam. Ze keek naar het groene bos. Wat zou ze graag naar buiten willen, maar nee dat mag niet. Als derde dochter was ze niet heel bekend, maar sommige zouden haar toch willen gebruiken voor geld. Stella liet zich geïrriteerd vallen op haar bed. Ze was er zo klaar mee. Ze opende de haar deur en liep naar de keuken. Ze opende zonder iets te zeggen tegen de keuken bedienden de kast vol met drank. Ook al mocht ze geen drank van haar ouders, toch nam ze het regelmatig. Het was haar enige optie om dit leven vol te houden. Ze pakte één van de sterkste flessen drank die ze zo snel kon vinden. De dop van de fles vloog door de keuken en al snel zat de fles aan haar lippen. De alcohol vloeide door haar lichaam. Ze leunde tegen de aanrecht en dronk verder. Het smaakte niet heel geweldig, maar op dit moment kon dat haar helemaal niks schelen. Al zou de wereld vergaan, zij zou haar middelvinger opsteken en doorlopen. Met een fles drank in haar hand liep ze terug naar haar kamer. Iedereen die naar haar keek, kreeg een dodelijke blik van haar terug. Niemand durfde iets te zeggen.

Die avond lag Stella levenloos naar het plafond te staren. Ze moest iets doen, dit leven was niks voor haar. Het is nooit iets geweest voor haar. Zou ze weg moeten lopen? Dit idee zat al een langere tijd in haar hoofd, maar nooit had ze het gedaan. Ze stond op en sloop naar haar raam. Het was een heldere nacht. Sterren fonkelde aan de hemel en een deel van de maan was te zien. Hoeveel mensen zouden haar hier missen? Waarschijnlijk geen, ze was toch alleen maar een last. Een eenzame traan verliet haar oog. Ze deed geen moeite om hem weg te vegen. Ze had een keuze gemaakt. Ze ging het kasteel verlaten. Snel trok ze goedkope en comfortabele kleding aan. Haar kleding mocht niet opvallend zijn en niet duur. Anders zou iedereen meteen weten dat ze uit een rijk gezin komt. In haar tas deed ze een mes, om zichzelf te beschermen als dat nodig was.

Toen ze alles had ingepakt, liep ze naar de stallen. Er was niemand meer in de stallen, toch was ze heel stil. Zo zacht als ze kon, deed ze staldeur van Fuoco open. Ze keek glimlachend naar hem. Al snel zat ze op zijn rug en reden ze van het kasteel vandaan. Stella wierp nog snel een laatste blik op het kasteel.

'Tot ziens allemaal.' fluisterde ze en daarna galoppeerde ze met haar paard door de bossen. Overdag kwam ze er regelmatig, maar nog nooit was ze in de nacht. Dit was een hele andere ervaring dan overdag. Haar ogen waren gelukkig snel gewend aan het donker. Ze reed tot dat de zon bijna opkwam. Ze hoorde stromend water. Ze stapte af en liep met Fuoco richting het geluid. Samen kwamen ze aan bij een smal riviertje. Stella liet hem daar drinken en zelf gooide ze wat water in haar gezicht. Glimlachend keek ze rond. Het zonlicht scheen door de bomen. Met haar blote voeten liep ze het verkoelende water in. Ze keek naar de lucht, er waren weinig wolken. Het waaide niet heel erg. Ze ging met haar gezicht in de wind staan. Al haar haar waaide naar achter. Ze had er genoeg van en liep het water weer uit. Ze trok haar schoenen aan die bij de boom stond.

Met een klap werd ze tegen de boom aan gedrukt. Een geschrokken gilletje verliet haar mond. Ze werd omgedraaid en er werd een mes tegen haar keel aangedrukt. De persoon tegenover haar had een grote capuchon op waardoor ze het gezicht niet kon zien.

'Nooit gedacht dat ik u hier zou zien.' zei de persoon. De onbekende had een zware stem. 'Nu niet is helaas niet de tijd voor praatjes. Geef me alles wat waardevol is.' Stella bleef koppig staan en deed haar armen over elkaar. Ze was bang, maar wou niet dat hij dat wist. 'Wil je dat ik je avontuurtje buiten het kasteel nu al eindig?' siste hij dreigend.