De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

Z E S E N T W I N T I G

Het was eindelijk zo ver. Na dagen hebben gewacht, was Mees wakker en mocht Sanne naar hem toe. Voorzichtig liep ze de kamer binnen. De ruimte was verlicht door wat kaarslicht. Ze zag haar verloofd op het randje van het bed zitten met zijn rug naar haar toe. Ze ging naast hem zitten en pakte zijn hand, maar hij trok zijn hand meteen terug. Zijn hoofd schoot omhoog en hij keek haar aan met een paar donkere ogen. Het viel haar meteen op dat het niet dezelfde ogen waren, terwijl het toch wel zijn ogen zijn. Normaal keken ze haar voor liefde aan, maar dit keer niet. Ze waren gevuld met woede, angst en onbegrepenheid.

'Mees?' zei ze zacht. 'Ik ben het Sanne, dat weet je toch wel?' Het was even doodstil. Het enige wat je hoorde wat Mees' zware ademhaling.

'Ik ben niet dommer geworden toen ik weg was Sanne.' zei hij kil. Het maakte Sanne een beetje bang. Waar is zijn lieve toon van vroeger. 'Ik ben slimmer geworden van dagen in het onbekende woud. Ik werd sterker van het vechten in de oorlog. Ik weet wat ik moet doen Sanne.' Ze knikte en kon niet ontkennen dat hij veranderd was. Zijn aardige, lieve kant leek wel nooit hebben bestaan. Ze kreeg tranen in haar ogen en probeerde ze onopgemerkt droog te vegen. Waarom moest dit nou met hem gebeuren?

'Mees, wat is er allemaal gebeurd na de oorlog? Hoe kon je ineens verdwenen zijn?' Ze praatte zacht, maar net hard genoeg voor hem.

Mees was verward, getraumatiseerd. Alles wat eerst mooi en kleurrijk was, was nu zo zwart als een donkere nacht. Hij was niet gevoelloos, maar hij wist ook niet meer hoe hij ermee om moest gaan. Het enige wat voor hem belangrijk was die tijd, was overleven. Wat de prijs ook mag zijn, hij moest blijven leven. Hij heeft veel pijn geleden. Hij moest soms dagenlang overleven in het onbekende bos vol gevaren. Maar nu is hij terug in het kasteel vol met mensen. Hij is veilig nu hoeft zich geen zorgen meer te maken, maar wat er allemaal gebeurd is kan hij niet los laten. Wie zou dat wel kunnen? Hij dacht na, er was zoveel te vertellen, maar hij kon het niet vertellen. Het leek wel alsof ze zijn mond vastgelijmd was. Hij verroerde geen spier.

Sanne zat te wachten op een antwoord dat ze vandaag niet ging krijgen en dat begon ze door te hebben. Misschien was hij er nog niet klaar voor. Of vertrouwde hij Sanne niet? Nee, dat zou toch niet. Ze zijn tenslotte verloofd. De stilte werd verbroken door geklopt. De deur ging open en er liep iemand naar binnen. Sanne draaide haar hoofd naar het dienstmeisje die zojuist binnen kwam.

Mees keek levenloos voor zich uit. Alles voelde onrealistisch aan. Hij hoorde het geklopt wel, maar het kwam niet helemaal binnen.

Het dienstmeisje maakte een buiging en zei vervolgens: 'Uw moeder wilt u graag zien.' Ze was onzeker en praatte daarom erg zacht. Ze was hoogstwaarschijnlijk nieuw hier in het kasteel. Ze zag er namelijk jong uit. De koningin knikte naar haar en stond op.

'Ik zie je dan wel later Mees.' zei ze zacht tegen hem voordat ze de kamer uit liep. Ze volgde het dienstmeisje naar de ruimte waar haar moeder was.

'Ben je nieuw hier?' vroeg de koningin vriendelijk. Het dienstmeisje knikte wat verlegen. 'Wat is je naam?'

'Eline,' antwoordde ze. 'heb ik iets fout gedaan?' vroeg ze angstig. Sanne glimlachte naar haar en schudde haar hoofd.

'Nee, geen zorgen Eline. Je doet het prima. Ik heb een zusje die ook Eline heet. Dat wist je vast al.' Het dienstmeisje knikte. Ze voelde zich al meteen wat meer ontspannen rond de koningin. Ze was erg aardig tegen haar.

'Sanne,' zei ze toen Sanne en zij alleen in de kamer waren. 'ik moet met je praten over Mees.' Ze sprak serieus en Sanne was bang voor zo beetje alle slechte nieuws dat ze kon verwachten.

'Ik heb Mees ook bezocht. Heel even en Ian stond erbij. Ik heb tegen hem gepraat, maar hij zei bijna niks terug. Volgens hem is Mees in een soort shock toestand. Als hij niet weer normaal leert te functioneren, blazen we jullie verloving af. Het volk heeft iemand nodig op wie ze kunnen vertrouen en Mees geeft dat gevoel absoluut niet.' zei Sannes moeder. Sanne knikte. Ergens vond ze deze afspraak helemaal niet erg. Stel je eens voor, Mees blijft voor altijd zo koud en afstandelijk. Met zo iemand wilt ze niet trouwen. Ze wilt met iemand trouwen die lief is, om haar geeft, goed kan luisteren, van haar kan houden en om het volk geeft. Ze wilt iemand zoals... Vlorile