De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

V I J F T I E N

'En waar denk jij heen te gaan?' vroeg hij nadat hij haar had bekeken. Hij wist waar de spullen die ze had gepakt voor bedoeld waren.

'Gaat je niks aan.' zei ze en probeerde hem weg te duwen wat niet goed ging. Uiteindelijk liep ze om hem heen. De Belg pakte haar pols vast.

'Waar je naar toe Sanne? Heb je toestemming gekregen om weg te gaan? Wie gaan er met je mee?' Sanne keek hem geïrriteerd aan. Ze probeerde zich los te trekken, maar hij liet haar niet gaan. 'Antwoord,' zei hij. 'ik laat je niet eerder los.'

'Stella zoeken.' zei ze op een fluisterende toon.

'Ze is dus niet meer in het kasteel?' Er was een beetje bezorgdheid in zijn stem te horen. Sanne knikte. 'Ik ga mee.' Haar ogen werdeb groter en ze schudde haar hoofd. Ze wou absoluut niet dat hij mee gaat.

'Nee, ik ga alleen en laat me nu los. Anders ga schreeuwen en dan heb jij een probleem.' zei ze en keek hem met een dodelijke blik aan. Hij zuchtte en liet toch haar pols los.

'Ik ga mee. Of je het leuk vind of niet. Ontmoet me over tien minuten bij de stallen.' Zonder dat Sanne ook er maar iets tegenin kon brengen, liep hij weg.

Na tien minuten was Sanne in de stal. Ze stond al helemaal klaar om te vertrekken. Zou ze snel gaan zonder hem? Nee, het was optie meer, want hij kwam al aangelopen. Samen met een meisje. Het was niet Esmee, gelukkig.

'Dit is Nienke, een vriendin van mij. Zij gaat mee.' zei Vlo en haalde de paarden voor hemzelf en voor haar. Sanne was oprecht blij dat ze mee ging zodat ze niet alleen met hem was. Ze had haar al een paar door de gangen zien lopen de afgelopen week, maar ze wist niet dat ze bevriend was met Vlorile.

Met ze drieën reden ze door de bossen. Sanne voorop, want zij kende het hier het best, daarachter Nienke en daarachter Vlorile. Sanne keek zoekend om haar heen naar een teken van Stella, maar er was niks. Er was geen spoor van haar te vinden. Ze reden tussen de bomen door, de takken schuurde tegen haar armen en lieten krassen achter. Ze staken klein riviertje over en reden over vlaktes net zolang tot dat ze bij een klein dorpje aan kwamen. Op aan dringen van Vlorile zijn ze daar gestopt. Samen liepen ze naar een kleine bar waar ze konden eten en drinken. Met een chagrijnig gezicht zat de kroonprinses daar. Ze at en dronk wat Nienke voor haar haalde en zei voor de rest niet. Er hing een ongemakkelijke sfeer tussen de drie in de luidruchtige bar.

'We vinden haar wel.' zei Nienke glimlachend tegen Sanne om haar gerust te stellen, maar het hielp niet.

'En hoe ben je daar zo zeker van? Je weet niet waar ze is of wat er met haar kan gebeuren! Vergeet niet dat ze een prinses is en dus geld waard is. Ze zouden haar kunnen martelen, verkrachten, mentaal verwoesten en dat allemaal dankzij mij!' Boos sloeg ze met een vuist op tafel. Haar ogen vulde zich met tranen. Ze stond op en haastte zich naar buiten. Niemand had door dat zij er was. Niemand had iets gehoord. Iedereen was bezig met zichzelf. De wereld waarin ze leefden was egoïstisch. Iedereen was bezig met zichzelf en niemand dacht aan de ander. Zij voelde zich het levende bewijs daarvan.

Als zij nou meer op haar jongere zusje had gelet, was dit nooit gebeurt. Ze gaf zichzelf de volledige schuld hiervan. Al snel hoorde ze iemand achter haar.

'Sanne,' zei hij. 'maak je geen zorgen en geef jezelf vooral de schuld hier niet van.' Hij wou haar een knuffel geven, maar ze duwde hem hard weg.

'Stop met het zeggen dat ik me geen zorgen moet maken! Hoe zou jij je voelen als Cayleigh weg zou lopen?' Hier had de Belg geen antwoord op. Waarschijnlijk zou hij zich kapot schuldig voelen. Net zoals bij Jesse. Hij had het hoogstwaarschijnlijk kunnen verkomen, net zoals bij Jesse.

'Ik...' Verder kwam hij niet.

'Precies, jij zult je hetzelfde voelen als mij. Schuldig, ellendig en wetend dat je het verdient hebt.' Ze was kwaad. Om Sanne kwaad te krijgen is er heel wat nodig. Nu kwam alles eruit. Al haar gevoelens en gedachtes die ze normaal gesproken voor haar zelf hield kwamen uit haar mond. De Belgische koning stond met open mond te luisteren naar haar, niet wetend wat hij moest zeggen.