De Laatste Druppel - Sanrile Fanfiction

V I J F

De reden voor dit bezoek was dat Vlorile's broer gekroond werd tot koning. De hele Nederlandse koninklijke familie vertrok naar België. Zijn kroning werd grootst gevierd. Sanne vond de kroning erg mooi en zat met glimlachend toe te kijken. Zij en Vlo zaten niet naast elkaar, maar regelmatig maakte ze oogcontact. Het feest was in één woord fantastisch, niet alleen vanwege de kroning. Tegen het einde van het feest vertrokken de prins en prinses, net zoals de vorige keer. Hand in hand liepen ze naar buiten. Regelmatig keken ze elkaar glimlachend aan. Het was stil, maar het was een fijne stilte. Het was alleen hun tweetjes. Ze liepen naar het meer, hetzelfde meer als drie geleden. 

'Weet je nog, dat we hier drie jaar geleden ook waren.' Sanne knikte en Vlorile begon verder te praten. 'We stonden hier ook, hand in hand samen naar de maan te kijken. Kleine sterretjes fonkelde die nacht in de hemel. Je leunde een beetje tegen me aan, wat ik helemaal niet erg vond trouwens. We stonden hier, in stilte. Het was het mooiste moment in mijn leven, maar misschien gaat deze avond het overtreffen.' 

Ze keken elkaar aan en stonden dicht tegen elkaar aan. Vlorile legde een hand op haar wang en kwam dichterbij met zijn hoofd. De kroonprinses stond doodstil toen ze ineens zijn zachte lippen op de hare. Hij kuste haar en zij kuste terug. Vlinders vlogen door haar lichaam. Het voelde alsof ze zweefde. Langzaam trok hij zich terug uit de kus. Haar wangen werd vuurrood dat het voelde alsof ze zelf licht uitstraalde. Langzaam begon ze het gevoel te missen, ze snakte naar meer, maar dat liet ze niet merken.

'Ja, deze nacht heeft te vorige overtroffen.' fluisterde hij. Ze giechelde zacht en keek hem wat verlegen aan. Die nacht zou de kroonprinses nooit vergeten, de nacht van haar eerste kus. Maanden van geluk gingen voorbij. Uit het niets besloot Sanne om naar hem toe te gaan. Nadat ze dat geregeld had, mocht ze naar de onderburen. Toen ze daar aan kwam, liep ze naar de tuin. Er werd gezegd dat hij daar was, maar er werd niet gezegd dat hij gezelschap had. Sanne liep vol vreugde de tuin in. Ze vond hem al snel, met een jonge vrouw. Ze was prachtig en liep hand in hand met haar vriendje! Ze voelde een steek van jaloezie door haar heen gaan. Ze verstopte zich achter een boom en bespiedde hun. 

'Je ziet er prachtig uit vandaag Esmee. Speciaal voor mij?' Deze opmerking liet het meisje, Esmee, giechelen. 

'Altijd.' antwoordde ze. Sanne keek naar ze en zag iets wat ze liever nooit had willen zien, maar aan de andere ook wel. Anders wist ze namelijk nooit dat hij vreemd ging. Hij zoende haar op een manier waarop zij nooit gezoend werd. Het deed pijn om ze zo te zien, veel pijn. Haar zicht werd wazig en haar ogen waterig. Woede kwam opborrelen. Na alles wat zij voor hem had gedaan, deed hij dit! Ze stapte met grote passen naar hem toe. Tranen rolde over wangen. Ze trok hem aan zijn haren waardoor hij Esmee niet meer kon kussen. 

'Hé! Wat denk je wel niet wie je bent!' riep Esmee. Sanne gaf hem een klap in zijn gezicht en daarna nog een paar op zijn arm. Ze werd zwakker met de seconde en snikken verlieten steeds sneller haar mond. Ze keek hem aan en rende dan weg. De blonde prins rende achter haar aan en pakte haar vast. 

'Laat me los!' schreeuwde ze. 'Ga toch met haar zoenen als je dat liever wilt!' Hij liet haar los. 

'Sanne,' begon hij, maar ze wou het niet horen. Hij had haar hart en brak het. Hij brak het in stukjes. Het duurde weken voordat ze haar leven weer op orde had. Gelukkig kon ze enigszins over hem heen komen. De oude Vlo bleef altijd een plekje in haar hart houden. De Vlorile die ze zag, was niet haar vriendje. Haar vriendje was weg, dood, vervangen door andere jongen die precies op hem leek. 

Ze ontmoette Mees. Hij had iets weg van Vlo, maar hij zou nooit vreemdgaan. Hij was goed en soms een beetje gewelddadig, maar niet tegen haar. Hij was zo dapper dat hij mee hielp in de oorlog tegen de Duitsers, maar hij kwam niet meer terug. Het deed pijn, maar niet zoveel als het vreemdgaan van de Belgisch prins die ondertussen koning was geworden. Zijn broer werd namelijk ongeneselijk ziek en stierf. Zijn vader nam het weer over, maar toen Vlorile oud en wijs genoeg was, werd hij gekroond tot koning van België. 

'Sanne!' werd er geroepen door haar jongere zusje Iris. Ze zat nog steeds tegen de boom aan ook al begon het te regenen. Ze klappertandde van de kou. Moeizaam stond ze op. Ze voelde zich zwak, geen sterke vrouw die binnenkort koningin zou worden. Ze hoorde van alles om haar heen en alles begon te draaien. 

'Ik ben hier!' riep ze met alle kracht die ze had. Ze zag langzaam een vaag figuur terwijl ze zich vastklampte aan de boom. Het was een persoon met blonde krullen en had een donkerblauwe jurk aan, het was haar zusje Iris. 

'Sanne!' riep ze toen ze haar zag. 'Ze is hier!' schreeuwde ze ontzettend hard. Gelijk kwamen er overal wachters. De jongere prinses liep naar zus. 'Sanne gaat het?' Ze kon er geen antwoord opgeven. Alles voor haar ogen werd zwart en met een lichte klap belandde ze op de grond.