Kalbime Anlat ★ Park Jimin

7. Bölüm : GÖKDELEN

- Bunu yapmanı istememiştim.

Kollarımı bağdaştırıp gömüldüğüm koltukta camdan dışarı bakıyorken söylemiştim bunu.

Gecenin bir yarısı yollardaydım ve yanımda Jungkook'un olması hiç de şansımın olmadığını gösteriyordu.

- Sana zarar vermesine göz yumamazdım. Verdiğim bir canı kolay kolay almasına izin vermem.

- Yine mi doktor sıfatını kullanıyorsun ?

Sessiz kalıp hızını arttırdığında devam ettim :

- Tamam , hayatımı kurtarmış olabilirsin ameliyatıma girerek ama unutma ki bunu karşılıksız yapmadın. Ödemek için evimi satıyorum , sen araban ve özel villanda rahatça yaşarken.

- Senden para istemiyorum.

- Neden ? Sürekli hayatımı kurtardığını yüzüme vurabilmek için mi ?

Hızla sağa geçip vakit kaybetmeden frene basmasıyla başım öne doğru gitmiş ve geri yerleşmişti.

Ben ne olduğunu anlayamadan dudaklarımda hissettiğim baskıdan saniyeler içinde başımı yana çevirerek kurtulduğumda :

- İşte bunun için.

Demesiyle boş yolda ilerlemeye devam etti.

Sesimi çıkarmadan devam eden yolculuk hiç bitmeyecek sanmıştım saatler sürdüğü için.

- Nereye getirdin beni ?

- Güvenli bir yere.

Arabayı girdiği bahçede park etmesinin ardından gelip kapımı açtı.

- Nazikmişsin gibi davranma bir de bana ! İnmeyeceğim arabadan.

- Emin misin ? Seni arabada kilitlememi mi istiyorsun ?

- Sanki evde aynı şeyi yapmayacakmışsın gibi konuşma !

- Sana iyi davranmayı çalışıyorum. Biraz saygı gösterirsen fena olmaz.

- İyiliğini istemiyorum.

Kapımı tekrar kapatmamla kollarını bağdaştırıp diliyle yanağını içeriden ittirdi.

Sinirlenmek üzere olduğu belliydi. Her halinden hemde...

Sabrını saydığı ayağını bir anlığına durdurup başını iki yana salladı.

- Sen bilirsin.

Dediğini camların hafif kalan aralığından duyduğumda kendisini evin içine attı ve arabanın kapılarını da kilitledi.

Kırsam alarmı ötecekti ve ıssızlığın hüküm sürdüğü bu muhitte elli metre gidemeden yakalanacaktım.

Peki ya eskiden yaptığım şeyi yaparsam ?

Hızla bulunduğum koltuğu geriye doğru çekip şoförün altındaki pedallara uzandığımda kabloların toparlanmış olduğu bölmeyi açtım.

Eğer çalıştırmak için kısa devre yaptırabilirsem başarabilirdim.

Dikkat çekmemek için ışıkları açamıyor olmam işimi tam anlamıyla zorlaştırıyordu.

Alnımdan akan terin yerle buluşmasıyla başardığımı anlamıştım.

Arabanın çalışır olması hızla yerimi değiştirmem gerektiğinin bir işaretiydi.

Tehlike geçene kadar farları yakmama planıma sadık kalarak ana yola çıktım ve ilerlemeye başladım.