"Bana kalsa dönüp bakmazdım bir kez bile"
"Karım olsa bile, benden bir şey beklemeye hakkı olmayan kadın!!!"
"Zoruna mı gitti"
"Neden zoruna gidiyor!"
"Gözümde zaten bir ölüsün"
Her bir kelime güçlü zırhını delerken hissettiği acı öylesine...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dide neşeyle yapılan kutlamanın ardından odasına çıktı.Uyuyan çocuklarına bir süre bakıp,hemen arkasına beline sarılan Baran,la başını göğsüne doğru yasladı.Bir yandan da düşünüyordu. Daha fazla bu belirsizliğe devam etmeyecekti. Artık her şeyin istediği gibi yolunda gitmesini istiyordu.Bunu da kocasıyla konuşacaktı.
Sonuçta önünde uzun yepyeni bir yol vardı.
"Bundan sonrasında ne yapacaksın?" sorusuyla ona doğru döndü"Bundan sonra ne yapacağıma karar verdim" dedi.
Baran ona biraz daha sarılırken küçük dokunuşlarla saçlarını okşamaya başlamıştı."Hıım öyle mi?"diye yanıt verirken derin bir nefesle beraber içini çekti, başka bir şey söylemedi. Zaten söylemesine de gerek yoktu Dide anlamıştı "Evet"derken başını kaldırıp yüzüne baktı.
Baran başını eğip dudaklarını onunda dudaklarına değdirdi ve onun tadını hissetti.Bu yuvaya dönüş gibiydi.
Dide kollarının arasından çıkıp "Söylemek istediğimi konuşmadan ,dokunmak yok!" dedi.
Çapkınca bir gülümsemeyle dudakları bükülen Baran,"O zaman" dedi gözlerinde ki haylaz parıltılarla,"Şu yatağın üzerinde ,vücuduma daha yakın bir yerde, konuşmaya ne dersin?" diye sordu.
Ama Dide,in pes etmeye niyeti yoktu."Olmaz!Ben senin niyetini biliyorum."
"Neymiş benim niyetim?"dedi sırıtarak.
Dide yine başını iki yana salladı.."Sen iyice yoldan çıktın!Böyle yapmaya devam edersen konuşmaktan vazgeçeceğim şimdi" diye sızlanınca ,Baran göz ucuyla uyuyan çocuklarına doğru baktı.."Bakın annenize işte böyle kaprislidir.."dedi başıyla,Dide,yi işaret ederek.."Elinden çekeceğiniz var, benden söylemesi.."
"Ya Baran"
" Ne yapalım, çekeceğim işte artık.."diye sevgiyle ışıldayan gözleriyle Dide,ye bakınca,Dide ona sarılmamak için zor tuttu kendini..Sonra kızıyormuş gibi;
"Bak sen böyle çocukların yanında şimdiden böyle konuşmaya devam edersen,huyları da sana çekecek,sonra onlarla uğraşmak zorunda kaldığımda külahları değişiriz ona göre! Ne yap et bir şekilde sana benzemesin çocuklarımız!!"deyince Baran dayanamayıp gülüverdi.. ama söylediklerinde gülmüyordu aslında .Dide,in çocukları hakkında konuşuyor olmasına gülüyordu.
"Gülme öyle Baran..çok ciddiyim ben!"diye diklenip gülünce,Baran kendini tutamayarak küçük bir kahkaha atıp sımsıkı sarıldı.Sanki içine sığdırmak ister gibiydi.
