Aşkın Kutupları (Düzenleniyor)

Bölüm 5 "Bana Böyle Bakmayın Bu Sadece Bir Plan"

Annemin sırtını okşayıp "Birazdan geleceğim" diyerek ondan uzaklaşmaya başladım.İçim ikiye bölünmüştü sanki,biri kararımı yargılayıp beni kınayan bir tarafım da beni destekleyerek bunun iyi bir fikir olduğunu söylüyordu.

Birbiriyle kısık sesle konuşan insanların arasından geçerek Brad’e doğru yürüyordum.Biliyordum ki aldığım karardan sonra bir şeyi değiştiremeyecektim.Bunun çıkışı,geri dönüşü yoktu…

Brad’in ayakkabısını gördüğümde uzun zamandır kafamı eğerek yürüdüğümü anladım.Kafamı kaldırarak Brad’e dikkatlice baktım.Gri gözleri içimdeki hüznü kaybetmiş gibiydi”Bir şey mi oldu?”diye sordu Brad kısık bir sesle.Kafamı iki yana salladım ”Hayır sadece burada ki atmosfer beni bunaltıyor..”diyerek derin nefes verdim.Brad kolunu omzuma koyup gözlerime dikkatlice baktı ve” “Anlıyorum.”dedi.

Bana bu kadar iyi davranması benim aldığım karara çok ters düşüyordu.Derin nefesler alıp veriyordum,gözlerim yeri süzüyordu.Her şeyi doğru mu düşünmüştüm acaba?Kafamı anneme doğru çevirdim.Akrabalarımdan birine sarılarak ağlıyordu.Kalbim sızlamaya başlamıştı.Her ağladığı an benim içimi parçalıyordu.Ama artık onun ağladığını görmek istemiyordum.Güçlü olmalıyım.Artık her konuda ben ona yardım etmeliyim.Kesin babam benden böyle bir şey beklerdi.

Brad beni gövdesine doğru yaklaştırarak bana doğru kafasını eğdi ve “Senin için yapabileceğim bir şey varsa söyle.”dedi tebessüm ederek.Dudaklarımın uçları kıvrılmıştı.”Teşekkür ederim…”dedim sessizce.

Maalesef senin yapabileceğin bir şey yoktu Brad…Maalesef…

Mikrofonun kulak tırmalayan sesini duyunca sahneye doğru kafamı çevirmiştim.”Pardon,ilk defa mikrofonu elime alıyorum.”dedi annem.Yüzünde ki utanç kendini gösteriordu.Gülümsedim.Benim için çok masumdu,ve hayatımda kalan en önemli şeydi.Kollarımı göğsümde çaprazlayıp annemi dikkatlice dinlemeye başladım.

“Gelen herkese çok teşekkür ederim.Bizim için çok değerli olan insanlarsınız,umarım Huan da sizin için çok değerliydi…”sesi ağlamalık halini almıştı,gözlerim dolmaya başlarken annem burnunu çekti ve devam etti ”Hayata çok iyimser bir bakış açısı vardı Huan’ın.Ve bu şekilde yaşamayı bana öğretmişti.Bu çok zordu çünkü ben,dünyadan korkan pisimist bir kızdım.”annem gülümsedi ve yanaklarını elindeki peçeteyle sildi.

Brad’in kolu hala omuzlarımda duruyordu ve ben bundan hiç şikayetçi değildim.Annemin anlattığı anıları tekrardan yaşıyordum sanki,gözlerim dolarken Brad’e baktım.Çok ciddi bir şekilde etrafı süzüyordu.Burada olması onun içini karattığından emindim.Bu yüzden artık gitme kararı almıştım.Ayak uçlarıma basarak Brad’in kulağına yaklaştım ve “Sıkıldıysan gidelim.”diye fısıldadım.Brad kafasını iki yana salladı ve “Gayet iyiyim.”dedi.Gri gözlerine bakarak yalan söyleyip söylemediğini çözmeye çalıştım.

Karşılık olarak derince benim gözlerime baktığında utançla gözlerimi sahneye çevirdim.Babamın kuzeni şu an ağlayarak anılar anlatırken ben cep telefonumu cebimden çıkardım ve mesaj bölümüne girerek anneme mesaj yazmaya başladım.

Kime:Annem

Anne özür dilerim ama bizim Brad’le gitmemiz gerekiyor.Parayı sana ileteceğim hiç dert etme olur mu?Seni çok seviyorum,üzme kendini.

06/05/2014 14:26

Mesajın iletildiğini anladıktan sonra gözlerimle annemi aramaya başladım.Sahnenin yanındaki insanları süzerken elindeki cep telefonuna bir şeyler tıklayan annem vardı ki birkaç saniye sonra telefondan bakışlarını ayırarak bana baktı ve gülümseyerek el salladı.Ben de ona gülümseyerek el sallarken telefonum titredi.