Uçak piste indiğinde Melis yolculuğu hakkında hiçbir şey hatırlamıyordu. Sessiz hıçkırıkları arasında bir ara hostesin gelip kendisine "İyi misiniz?" diye sorduğunu anımsıyordu sadece. O an "Lanet olsun iyi falan değilim ve İstanbul'a inene kadar da iyi olmayacağım!" diye bağırmak istemiş ama onun yerine sessizce ağlamaya devam etmişti. Pasaport işlemlerini hallettikten sonra kapının ardında kendini sabırsızlıkla bekleyen Can'ı gördü. Melis gideli henüz 2 gün olmasına rağmen arkadaşını sanki yıllardır görmüyormuş gibi hissetti ve koşarak Can'a sarıldı. Can da kızı aynı şekilde özlemle sardı. "Aksel nasıl? Nerede? Hadi gidelim!" dedi Melis bir çırpıda Can'ın kollarından geriye doğru çekilirken. "Durumu hala kritik. Doktorlar beklemekten başka bir çare olmadığını söylüyorlar." diye cevapladı Can kızı. Beraber arabaya doğru yürürken Melis "Nasıl olmuş?" dedi merakla. "Çok hızlı gidiyormuş polis yolda gözle görülür fren izlerinin olduğunu söyledi. Sanırım aradan çıkan aracı son anda fark etmiş." dedi elleriyle arabanın geliş şeklini anlatmaya çalışarak. Can anlattıkça Melis zihninde canlandırmaya çalışıyordu ama bir türlü Aksel'e böyle bir kazayı yakıştıramıyordu. Arabaya bindiklerinde yol boyunca ikisi de sessiz kaldı. Melis hala bu kadar dikkatli birinin nasıl böyle bir kaza geçirdiğini düşünüyordu. Hastaneye gidene kadar da "Ne oldu da dikkati dağıldı?" diye düşündü kendi kendine.
Zeynep, Melis'in her şeyi öğrenmesinin suçlusu olarak gördüğü Aksel'in evine doğru gidiyordu hızla. Gidip ondan hesap soracak, yaptıklarının bedelini ödetecekti. Sinirle arabasından inip evin kapısına vurmaya başladı. Tamam, bütün suç kendisinindi ama Aksel ona söz vermişti, Melis öğrenmeyecekti. En azından bu şekilde öğrenmeyecekti. Zeynep kapıya şiddetle vurmaya devam ederken kapıyı evin çalışanı açıp "Buyurun" dedi gözü yaşlı bir şekilde. "Aksel'i aramıştım." dedi Zeynep kadının bu haline şaşırarak. "Aksel Bey kaza geçirdi hastanede. Siz arkadaşı olmalısınız." dedi kadın. Zeynep duydukları karşısında şok oldu. "Nasıl yani, durumu nasıl?" dedi hemen. "Bilmiyoruz, kritik dediler." dedi kadın ve daha da şiddetli ağlamaya başladı. Zeynep hemen hangi hastanede olduğunu öğrenip arabasına atladığı gibi hastaneye sürdü.
Yoğun bakım ünitesinde Aksel'i makinalara bağlı görünce Zeynep, içinde bir şeylerin parçalandığını hissetti. Daha yarım saat önce canını yakmak istediği Aksel şimdi yatakta hareketsiz bir şekilde yatıyordu. Zeynep boş boş ona bakarken Mehmet Varol yanına geldi kızın ve "Sen Melis olmalısın." dedi düz bir sesle. Zeynep şaşkınlıkla sesin geldiği yöne döndü ve benzerlikten Aksel'in babası olduğunu düşündüğü adama baktı. "Senden çok bahsetti. Onun için çok değerlisin." dedi adam kafasıyla Aksel'i işaret ederek. Zeynep o an kendisinin Melis olmadığını söylemek istedi ama karşısındaki adam yıkılmış bir durumdaydı ve adamın iyice kafasını karıştırmak istemiyordu. Tam o sırada doktor odasından çıkarak Mehmet Varol'u çağırdı. Mehmet Bey "İzninle" diyerek Zeynep'in yanından ayrıldı ve doktorun odasına girdi. Zeynep, adama Melis olmadığını söylemediği için pişmanlık hissediyordu. Kısa süreli de olsa biri tarafından değerli olduğunu hissetmek ve bunun dile geldiğini duymak hoşuna gitmişti. O an Zeynep'in değer verdiği iki erkek tarafından sevilen Melis olmak istemişti. Aksel'in zaten Melis'e ilgisi olduğunu biliyordu ama babasına anlatacak kadar değer verdiğini düşünmemişti. Kendi ilişkilerini düşündü birden Zeynep. Bugüne kadar hep kısa süreli ilişkileri olduğundan kimsenin ailesiyle tanışmamıştı. Emindi ki beraber olduğu hiçbir çocuk da ailesine kendisinden bahsetmemişti. Oysa Melis, Kerem'in ailesi tarafından kendi kızları gibi görülürdü. Kerem'in annesi alışverişe bile çıksa Melis'e haber verir, onun moda zevkinden yararlanmak isterdi. Çoğu zaman tatillere bile Kerem ve ailesiyle giderdi Melis. Şimdi de Aksel babasına Melis'i, ona ne kadar değer verdiğini anlatmıştı. Kendisi hiçbir zaman Melis gibi olamayacaktı bunun farkındaydı ve bu onun içinin daha fazla acımasına neden oldu.
