Hoofdstuk 6

126 16 4
                                    

'Moose we hebben geen tijd voor geheimen,' zeg ik gefrustreeerd, ik rol met mijn ogen uit teken van irritatie. Moose haalt zijn schouders op, zijn ogen staan verdrietig en volgens mij rolt er een traan over zijn wang. 

Wat ben ik erg eigenlijk, ik doe nooit zo vreemd en ongeduldig bij patiënten. Ik zucht zachtjes, dat Moose nou bijna huilt is gewoon mijn schuld ik ben echt super slecht bezig.

Ik pak mijn telefoon en stuur Julie een bericht: Wil je al mijn afspraken afzeggen, ik ben waarschijnlijk de hele dag bezig met Moose x

Hoe ga ik dit aanpakken, Moose zit nog steeds stilletjes te huilen en ik gedraag me vreselijk. Ik lijk wel en bitch.

'Moose, wil je mij je mooiste herinnering vertellen?' vraag ik dan, andere aanpak. Moose moet eerst weer glimlachen, Moose veegt zijn tranen weg en glimlacht naar me.

'Mijn mooste herinnering?' vraagt hij voor de zekerheid, ik knik.

'Dat was de dag dat er iemand bijzonders voor me op kwam,' zegt Moose met een kleine glimlach, dit gaat goed.

'Wil je misschien iets meer details geven?' vraag ik, Moose knikt.

'Ik werd gepest aangezien ik niet op voetbal zat en ook niet van voetbal hield, en omdat ik op dansen zat vonden ze me maar een loser.'

Rustig onderbreek ik hem, 'Wanneer was dat?' vraag ik.

'In de brugklas, maar in elk geval er was daar een heel knap meisje. Ze zat bij mij in de klas en we zaten naast elkaar bij alle vakken omdat we beiden alleen waren, toen het weer een keer zover was dat iedereen me begon te pesten kwam ze voor me op,' verteld Moose met een gelukkige glimlach.

Ik glimlach nu ook, het doet me goed om hem te zien glimlachen. Misschien is er nog wel een kans dat het goed met hem komt.

Ik pak een blaadje met getekende bomen uit mijn la, deze is anders dan die van gisteren. Ik leg het blad op tafel en leg er een stift bij, 'Moose wat zie je in deze bomen?' vraag ik.

'Jou, sorry.'

En weg is zijn glimlach.

The Tree TheoryWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu