The Tree Theory

Hoofdstuk 7

Even weet ik niet meer wat ik moet zeggen, ik draai de getekende bomen naar me toe en kijk er eens goed na. Hoe kan Moose mij in deze bomen zien? De meeste mensen zien monsters, cheerleaders en de andere redenen waarom ze depressief zijn maar Moose ziet mij. Ben ik dan de reden dat hij depressief is? Of is het dat meisje waarover hij me net vertelde? Was dat zijn vriendinnetje?

Ik kijk naar Moose, tranen lopen in een snel tempo over zijn wangen. Dit gaat helemaal mis, natuurlijk ben ik huilende mensen gewend maar er is echt wat goed mis met Moose. Nog steeds ben ik helemaal stil, ik kan niks doen voor mijn gevoel. Het enige wat ik doe ik kijken naar een huilende Moose.

'Het geeft niet Moose,' zeg ik dan maar zacht, mijn stem klinkt vreselijk schor. Moose kijkt op en kijkt me met betraande ogen aan, het doet me pijn om hem zo te zien. Maar waarom?

'Camille.' Het bezorgd me kippenvel als hij mijn naam uitspreekt, zijn stem is nog schorder dan die van mij maar toch komt zijn stem me zo bekend voor.

'Ik weet dat je niet weet wat je met me aan moet,' zegt Moose dan zacht, ik kijk hem aan. Er loopt een traan over mijn wang, wat moet ik hier nou mee? Moet ik zeggen dan hij gelijk heeft of moet ik liegen en het ontkennen?

'Het is beter als ik nooit meer terug kom,' fluistert Moose, hij loopt langzaam naar de deur. Nu kom ik wel in beweging, zo snel mogelijk ren ik naar de deur toe en ga ik er voor staan.

Ik veeg de traan van mijn wang weg, ik schud mijn hoofd en begeleid Moose weer naar zijn stoel.

'Moose luister even goed naar me,' zeg ik terwijl ik voor hem ga zitten, 'Ik weet niet wat er allemaal met me gebeurd maar ik ben sinds gisteren nogal in de war. Maar dat houdt me niet tegen om jou te helpen, Moose ik beloof je dat ik je ga helpen. Je gaat niet naar het gekkenhuis.'

Een kleine glimlach komt tevoorschijn bij Moose, bij mij ook nu Moose weer glimlacht.

'Ik ga je genezen, oké?'

'Oké.'