Ik geef een enthousiaste gil, ik herinner me weer dingen. Voordat ik het besef geeft Moose me een knuffel, 'Het komt terug!' roept hij blij. Ik grinnik en vreemd genoeg knuffel ik hem terug, het voelt zo vertrouwd en goed.
'Maar Moose wil je me eigenlijk vertellen waarom je depressief bent?' vraag ik voorzichtig, ik heb nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Moose knikt voorzichtig waardoor mijn glimlach nog groter wordt, dit is een top dag.
'Beloof me dat je niet boos wordt op jezelf hier door,' zegt Moose, 'Beloofd.'
Moose zucht, 'Kijk toen je wakker werd uit je coma knuffelde ik je natuurlijk, je sloeg me en vroeg me wie ik was. Een dag later bleek het dat je Amnesia had, maar je wist nog van iedereen wie het was en je wist alles nog behalve dingen over mij. Je wist niet meer wie ik was, je had geen herinneringen met mij. Je was me vergeten, net zoals je ongeluk. Je ouders zeiden tegen me dat ik geen contact meer met je mocht zoeken want anders zouden ze me wat aan doen. Ik trok het nog geen week en ik werd depressief, ik kon niet leven zonder jou en dat wist ik maar al te goed en dat is altijd zo gebleven.'
Verbaasd kijk ik naar Moose, als ik dit niet in mijn dossier had gelezen had ik dit misschien wel nooit geloofd. Nou, ik ben al wat verder. Ik weet waarom Moose depressief is.
--
'Pardon hoor maar is deze tafel nog vrij?' vraag ik wat nerveus aan de jongen die daar zit, hij kijkt me vriendelijk aan en knikt.
'Natuurlijk, ik ben Moose,' zegt hij met een glimlach, ik laat mijn tas op de grond vallen en ga naast Moose zitten.
'Ik ben Camille,' zeg ik dan, Moose kijkt me vriendelijk aan.
--
JE LEEST
The Tree Theory
Teen Fiction'Wat zie je in deze bomen?' 'Monsters.' 'Wat zie je in deze bomen?' 'Cheerleaders.' 'Wat zie je in deze bomen?' 'Jou.' Camille Brooks is een bekende psycholoog, vooral omdat ze een bekende theorie heeft bedacht: De wat-zie-je-in-deze-bomen theorie...
