'Vertel het me dan maar,' zeg ik uitnodigend, Moose kijkt weer naar zijn schoenen maar hij begint wel te praten.
'Jij bent één van de redenen en ik dacht dat je verdrietig werd als je dat hoorde,' stottert Moose dan, één van de redenen dus. Wacht, ik ben één van de redenen. Door mij is iemand depressief, fijn om te weten.
'Moose, nu ik weet dat ik één van de redenen ben kun je me dan ook uitleggen waarom je depressief bent?' vraag ik wat voorzichtig. Tot mijn grote verbazing knikt Moose, serieus? Gaat hij me het eindelijk vertellen? Yes!
'Morgen.'
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, 'Oké, beloofd?' zeg ik dan maar een beetje teleurgesteld. 'Beloofd.'
---
'Hé, hoor je dat?' vraagt Moose met een grote glimlach, verbaasd kijk ik hem aan. 'Ik hoor helemaal niks,' zeg ik dan. Voordat ik het weet sleept Moose me mee, hij sleept me mee naar een ijscowagen. Hij gaat helemaal vooraan de rij staan, een meisje van een jaar of acht kijkt hem boos aan.
'Meen je dat nou? Terug in de rij,' zegt ze, Moose kijkt haar glimlachend aan. 'Eén moment,' zegt hij dan, het meisje zucht en rolt met haar ogen. 'Sorry,' zeg ik snel tegen haar, wat is Moose aan het doen?
Ineens speelt de muziek zich harder af, al snel herken ik het lied. 'Camille, we ontmoette elkaar op dit lied,' zegt Moose enthousiast, ik knik even enthousiast. 'Ken je de dans nog?' vraagt Moose me, ik knik.
Voordat ik het weet sleurt Moose me weer mee, hij begint te dansen. Ik grinnik en kijk naar hem, maar voordat ik het weet trekt Moose me weer mee. Zo gaat het door tot dat ik zelf begin te dansen, Moose glimlacht naar me, zo dansen we samen het lied af.
Ik open mijn ogen, was dit wel een droom? Het leek zo echt, zou dit een flashback zijn van wat ik vroeger heb meegemaakt?
JE LEEST
The Tree Theory
Teen Fiction'Wat zie je in deze bomen?' 'Monsters.' 'Wat zie je in deze bomen?' 'Cheerleaders.' 'Wat zie je in deze bomen?' 'Jou.' Camille Brooks is een bekende psycholoog, vooral omdat ze een bekende theorie heeft bedacht: De wat-zie-je-in-deze-bomen theorie...
