Babasının Kızı "Hayal gücü geniş olanlara..."

Ayas

Ben hala yaptıklarıma inanamıyordum. Neler söylemiştim böyle kıza? O kız ne demişti?

Sonra arkadan "Senin yüzünden." dediğini duymuştum. Bir de sokaktan döndükten sonra ona "gıcık" diye bağırdığını....

Gülümsememe engel olamıyordum.

Bir de işe geç kaldığım falan yok. Pek fazla tartışmaya girmekten hoşlanmam. Bu yüzden kızdan kaçtım. Ama neden ona polis olduğumu söyledim ki... Bu da yalan değil. Yanlış anlamayın. Gerçekten polisim.

Amirim lokantada oturuyordu. Yanına gittim.

"Amirim..."

"Vay... Ayas... Aslanım..." diyerek ayağa kalktı sarıldı.

"Çok yakışıklı olmuşsun." dedi.

"Sağol amirim." dedim.

"Ayas... Bana dışarda amirim demesen." dedi oturarak. Bana oturmam için işaret etti karşısındaki sandalyeyi. Oturdum.

"Olur." dedim. Amirim en yakın arkadaşımdı aynı zamanda. Ona 'amirim' demekten de çok hoşlanıyorum.

Benden sadece iki yaş büyük olmasına rağmen beni yaşıtı olarak görürdü. Bana küçükken hiç 'abi' dedirtmezdi. Polisçilik oynardık. Ben ona 'amirim' derdim. Oynadığımız bu oyunlar gerçek oldu şimdi.

"Miraç..." dedim. Gülümsedi.

"Ortak olduğumuz zamanları da göreceğiz." dedi.

"Ne yemek istersin? Ben ısmarlıyorum." dedim.

"Usta asıl çırağa ısmarlamalı. Çırak ustaya ısmarlarsa olmaz."

İkimiz de güldük bu söze. Miraç abi, ikimize de kıymalı pide ve ayran ısmarladı. İçimden nedense 'abi' diyesim geliyordu. Aklıma gelen bu şeyle bıyık altından gülümsedim.